Трыццаць восьмы тралейбус запальвае свае бартавыя агні:
няма чаго болей рабіць на прыпынку — лепей на вышыні.
Палёты ўзімку? Ніколі. Ясна і крумкачу.
Але ў кіроўцы тралейбуса калядныя зоры ўваччу.
Надвор’е шэпча — нялётнае, і праўды няма ў крыле,
і сьвятлафор заікаецца на чырвоным сьвятле.
«Чырвоная Маска Сьмерці», — сказаў бы тут Эдгар По.
Але трыццаць восьмы тралейбус ня пойдзе сёньня ў дэпо.
У сьведкаў пад шапкай зімовай дыба ўстаюць валасы,
калі трыццаць восьмы ад ледзяной адрываецца паласы.
Як ад вальсу, галовы кружацца ў пасажыраў і іхных дам.
«Тралейбус ляціць у неба. Наступны прыпынак — там…
Не забывайце аплачваць, — чуецца, як пароль, —
на паветранай лініі сёньня працуе кантроль…
Забараняецца размаўляць з кіроўцам увышыні…
Пераканаўчая просьба мацней падцягнуць рамяні…
Не кампастуйце талёнаў, маючы праязны…
Саступайце анёлам сталага веку, інакш саступяць яны…
Бізнэс-кляса для пасажыраў зь дзецьмі ды інвалі…»
Болей абвестак зь неба не чуваць на зямлі.
Тралейбус ляціць уверсе, унізе плыве яго цень.
Нябесны дыспэтчар стаміўся лічыць:
трыццаць восьмы тралейбус за дзень!
Валасы-2006
ціхі анёл праляцеў
над гняздом зязюлі
яшчэ адзінаццаць тысяч
тваіх маладых суайчыньнікаў
за цэлы год
не паглядзяць ніводнага фільму
Мілаша Формана
Біятлён
Бітма набіты агульны вагон
сьпяшаўся за лякаматывам,
быццам караван біятляністаў
за лідэрам у зялёных штанах.
«Глядзі, мы абагналі сьвятлафор», –
узрадаваўся дзіцячы голас.
Ніхто не спрачаўся,
бо мы й напраўду набралі хуткасьць,
пакідаючы стадыён.
Папсовая музыка з дынамікаў
падбадзёрвала,
як галасы трэнэраў.
Дрэвы мільгалі за вокнамі,
як засьнежаныя
скандынаўскія заўзятары.
Сёй-той загадзя
рыхтаваўся да прыпынку,
папраўляючы заплечнік,
нібы вінтоўку за сьпінай.
А ты глядзела праз акно
на галінкі ў карунках шэрані,
а пасьля рамантычна прамовіла:
«Які сьнег!
Як там цяпер добра!
Зусім як учора ў Обэргофе,
па тэлевізары».
Я падумаў, што так, цяпер добра.
У Обэргофе.
У тэлевізары.
Учора.
