Уражаньні ад рэстаўрацыі/рэканструкцыі/адбудовы Менску вачыма іншагародняга. Піша ў сваім блогу Алесь Чайчыц.
Вусьцішны паркінг зарос дрэвамі
вуліца Няміга
Менск стары і новы
вуліца Койданаўская ("Рэвалюцыйная")
вуліца Койданаўская ("Рэвалюцыйная")
на гэтым месцы стаяў Касьцёл сьв. Тамаша Аквінскага
на гэтым месцы стаяў Касьцёл сьв. Тамаша Аквінскага
Двор у новым-старым Менску
Рэканструкцыя былога кляштара бэрнардынаў
Рэканструкцыя былога кляштара бэрнардынаў
Рэканструкцыя былога кляштара бэрнардынаў
Рэканструкцыя былога кляштара бэрнардынаў
Адбудова царквы Сьвятога духа
Адбудова царквы Сьвятога духа
Адбудова царквы Сьвятога духа. Здача аб'екта плянуецца ўжо на сакавік 2011 г.
Пасьля аднаўленьня царквы Сьвятога духа від гістарычнага цэнтра Менска ўзбагаціцца
Дагэтуль не перададзены вернікам Касьцёл сьв. Язэпа
на вул. Гандлёвай
"Праваслаўна-таўн" побач з Саборам Сьвятога духа ня вельмі ўпісваецца ў традыцыйную архітэктуру
Беларусы не ахоўваюць гісторыю, а жывуць у ёй. Будаўнікі сярэднявечных цэркваў не былі б супраць таго, каб цяпер умацаваць іх сучаснымі матэрыяламі. Як і радзівілаўскія дойліды, можа, не былі б супраць шклопакетаў на вокнах у Нясьвіскім замках. Бо цяплей жа...
Фаўстаўская заходнеэўрапейская душа прагне жыць у гісторыі, прагне адчуваць сваю лучнасьць зь бясконцай мінуўшчынай і бясконцай будучыняй. Але прагматычна-сялянская душа тых, хто ў Беларусі цяпер замаўляе музыку, жыве ў іншых рэаліях. Адна справа, калі старую рэч здаюць у музэй і робяць экспанатам, іншая — калі яе працягваюць выкарыстоўваць, мадэрнізуюць, калі яна працягвае жыць такім чынам.
Наведваньне Менска пасьля Масквы ды ў цудоўнае сонечнае надвор’е пакідае чалавека ў традыцыйнай турыстычнай эўфарыі ад чыстых вуліц ўсё болей «эўрапейскай» беларускай сталіцы.
Менск набывае стары горад і гістарычны цэнтар. Не такі ўжо стары і не такі ўжо гістарычны, але я быў вымушаны прызнацца, што псэўдагістарычныя новабудоўлі ў Менску горад упрыгожваюць.Будынкі, што паўсталі побач з вусьцішным паркінгам на Нямізе (які, дзякаваць богу, крыху падзарос дрэвамі зьнізу) будуюцца ў стылі «да чаго маглі б быць падобнымі менскія дамы, пабудаваныя ў 19 стагодзьдзі, калі б Менск ужо тады быў сталічным горадам».
Як ніхто не зважае зараз на тое, што ўвесь цэнтар Варшавы быў пасьля Другой сусьветнай вайны адбудаваны з руінаў, так праз дваццаць гадоў ніхто акрамя гісторыкаў ня будзе ўзгадваць, што гэтым дамам ня дзьвесьце гадоў, а дваццаць. Як ня будуць узгадваць тое, што адноўленыя былі менская ратуша ці Касьцёл Найсьвяцейшай панны Марыі (чыё трохсотгодзьдзе асьвячэньня толькі што былі адзначаныя), альбо нават адноўленая ў якасьці філярмоніі Царква сьвятога духа, што хутка ўпрыгожыць Верхні горад і вярне яму гістарычны сілюэт. Для турыстаў будзе задавальняюча, вока будзе радаваць. А для канструяваньня беларускага самаўспрыяцьця і сьвядомасьці гэта будзе падобна да эфэкта, які ў дзяцей стварае сучасная беларуская школьная адукацыя па гісторыі: «СССР быў саюзьнікам Беларусі ў Вялікай айчыннай вайне». Кансэрватары будуць супраць, але ж так нацыі і будуюцца.
Вось бы яшчэ дайшлі рукі да аднаўленьня касьцёла Сьв. Тамаша Аквінскага,якога маўкліва чакае зялёная пляцоўка за Палацам Рэспублікі, на рагу вуліц «Энгельса» (Дамініканскай) і «Інтэрнацыянальнай» (Валоцкай)…
Зялёныя дамы па вуліцы Гандлёвай зблізу не такія страшныя, як на фотаздымку. Сто гадоў таму на гэтым месцы стаялі і ўяўлялі гістарычную каштоўнасьць небагатыя драўляныя хаткі кшталту Музэя першага зьезда РСДРП, чыя галоўная каштоўнасьць цяпер як раз ня ў тым, што там адбылася сходка камуністаў, а ў тым, што гэта ці не апошні традыцыйны драўляны дом у той частцы Менска.
Лепш гістарычная праўда, чым адноўленыя муляжы. Лепш адноўленыя збольшага ў традыцыйным духу муляжы, чым пустое месца ці пагатоў шкляны
Хаця, канечне, тое, што цяпер робіцца з былым бэрнардынскім кляштарам побач з касьцёлам сьв. Язэпа - відовішча не для людзей з слабымі нэрвамі.
Да вашае ўвагі багаты фотарэпорт.
