Зьвярута Яраслаў. Беларускае Павільле ў Жалезным веку і раньнім Сярэдневякоўі. – Менск: Інстытут гісторыі НАНБ, 2005. – 174с., іл. – (Матэрыялы па археалёгіі Беларусі. Вып. 10).
У сваёй манаграфіі беларускі археоляг падагульніў вынікі дасьледаваньняў у басэйне Вяльлі – рэгіёну, дзе ў Жалезным веку (у І тыс. н.э.) праходзіла мяжа паміж рознымі балцкімі культурамі, а ў раньнім Сярэднявеччы знаходзілася памежная зона паміж славянамі і балтамі, якія жылі цераспалосна. Што да характару гэтых дачыненьняў у канцы І – пачатку ІІ тыс. н.э., то аўтар адзначае распаўсюд зьмяшаных славяна-балцкіх шлюбаў і захаваньне на занятай славянамі тэрыторыі балцкай гідраніміі – гэта значыць назваў рэк і азёр.
Крывальцэвіч, Мікалай. Могільнік сярэдзіны ІІІ – пачатку ІІ тысячагодзьдзяў да н.э. на Верхнім Дняпры – Прорва 1. – Менск: Інстытут гісторыі НАНБ, 2006. – 202 с., іл.
У 1993 г. жыхар Рагачова Ігар Маспанаў знайшоў у яміне, раскапанай на адным з пагоркаў каля дняпроўскага старычнага возера Прорва, колькі фрагмэнтаў арнамэнтаванага посуду і апрацаваны крэмень. З моманту адкрыцьця і пачынаецца гісторыя археалягічнага дасьледаваньня ўнікальнага пахавальнага комплексу, які ўвайшоў у навуковую літаратуру пад назваю Прорва 1. Гэта параўнальна невялікі пагорак сярод вялізарных пойменных прастораў Дняпра, воды якога, акаляючы старычныя азёры, на частку году ператваралі яго ў востраў. Дабрацца да Прорвы – значыць пераадолець ваду. Водная стыхія, паводле ўяўленьняў старажытных індаэўрапейцаў, была мяжою паміж сьветам жывых і сьветам памёрлых, выконваючы адначасова ролю шляху да «замагільнага сьвету». Пахаваць азначала накіраваць памерлага на чаўне.
Этымалягічны слоўнік беларускай мовы. Т. 11. Р–С / НАНБ, Ін-т мовазнаўства імя Я. Коласа; Уклад. В. Авілава [і інш.]; Рэд. Г. Цыхун. – Менск: Беларуская навука, 2006. – 333 с.
Чарговы том праекту, распачатага ў 1978 г. Мэты этымалягічных слоўнікаў – даць вынікі параўнальна-гістарычных дасьледаваньняў лексыкі мовы, раскрыць паходжаньне словаў.
Яшкін І. Слоўнік беларускіх мясцовых геаграфічных тэрмінаў: Тапаграфія. Гідралёгія. – Менск: Беларуская навука, 2005. – 808 с.
Значна перапрацаваная і дапоўненая праца, першае выданьне якой пад назвай «Беларускія геаграфічныя назвы» зьявілася ў 1971 г. Аўтар зыходзіць з палажэньня, што сучасныя геаграфічныя назвы – гэта гістарычныя помнікі, якія адлюстроўваюць мэнталітэт народу, «захоўваюць першасныя значэньні і матывацыі». Геаграфічныя назвы першапачаткова ў кожным соцыюме маюць нэўтральныя мясцовыя значэньні; дадатковыя (канатацыі) і «немілагучныя» значэньні ўзьнікаюць пад уплывам суседніх супольнасьцяў.
