Дзякуй усім, хто напісаў словы падтрымкі. Адказваць кожнаму шмат часу зойме, таму вырашыў адказаць усім разам.
Пра геройства. Карацей, ніякага геройства з майго боку няма. Мне 37 гадоў, 120 кілаграмаў баявой вагі:-), на твары пры бліжэйшым агляданні можна заўважыць 5 блізнаў, якія гавораць пра тое, што — выражаючыся брутальна — па мордзе мне даводзілася атрымоўваць. Гэта непрыемна, але асаблівага страху перад гэтым у мяне няма.
У мяне вышэйшая юрыдычная адукацыя. Правы свае ведаю.
Сядзець мне даводзілася. Арыштоўвалі шмат, у 2005 годзе ў разгар канфлікту вакол Саюза палякаў была нават справа ўзбуджана крымінальная. Я, дарэчы, тады адмовіўся падпісваць падпіску аб нявыездзе, што аўтаматычна павінна за сабой цягнуць арышт. Але палітычныя справы, яны з крымінальным і
Пра КГБ. Ведаеце, я іх усіх уключна з прыбіральшчыцамі, што там прыбіраюць, кіроўцамі, што іх возяць, жанчынамі, якія з імі спяць, лічу за мутантаў. Іхная фірма столькі людзей забіла, што калі б пралітую кроў сабраць у адным месцы, то атрымалася б мора. Мора чалавечай крыві. А колькі слёзаў? Акіян…. Працаваць там, ну гэта як пайсці працаваць у гестапа. Трэба, каб унутры нешта не так было. А якая павага можа быць да гестапа? Зразумела, лукашэнкаўскае КГБ гэта не ёсць у поўным значэнні гэтага слова гітлераўскае гэстапа. Але гэта як вампір, якому вырвалі зубы. Прага крыві застаецца, а кусаць ужо ня можа.
Пра страх. Галоўнае — не баяцца. Псіхалагічна быць падрыхтаваным да зняволення ці да болю. Калі ты не баішся, уся іхная ўлада над табой скончылася.
Думаю, што ўся гэтая гісторыя звязана з маёй журналісцкай працай. Калі прааналізаваць польскія СМІ (а ўлады гэта робяць), то бачна, што «Газэта выборча» найбольш актыўна асвятляе падзеі пасля 19 снежня. З
Я перакананы — тое, што мяне ўдарылі, выражаючыся юрыдычным тэрмінам, «эксцэс выканаўцы». Гэта значыць — гэта не было ўзгоднена. «Зайца» проста панеслі нервы. На дадатак ён біў, каб спалохаць, а не каб нешта пашкодзіць ці каб надта забалела. Калі будзе дэмакратыя і яго будуць судзіць за гэта, думаю, што стан ягонага здароўя (псіхічнага ці псіхалагічнага) можа стацца галоўным, на што будзе звяртаць увагу ягоная абарона.
Чаму я пра гэта напісаў. Учорашнія падзеі ў будынку па вуліцы Тэльмана, 3, — не першы і, на жаль, не апошні эпізод ціску, з якім мне даводзілася сутыкнуцца. Пакуль будзе Лукашэнка, будзе прысутнічаць ціск. У рознай форме. І яны павінны ведаць, што я буду сябе бараніць. Бараніць сябе я магу, толькі апісваючы тое, што адбываецца, у інтэрнэце і газеце, пішучы скаргі. Калі гэтага не рабіць, іх нахабнасць будзе павялічвацца.
Ну і апошняе — я ведаю, што я не
Падсумоўваючы ўсё напісанае — людцы даражэнькія, ну дзе тут геройства? Калі б на маім месцы апынуўся
ЗЫ. Недзе пасля першай гадзіны майго маўчання «Гламур» запытаў, ці быў я ў піянерах і ўзгадаў кніжку пра
