Лукашэнку ня першы раз адмаўляцца ад прапановаў Захаду. Аднак на гэты раз яму цяжка будзе патлумачыць Сідорскаму з Макеем, чаму не паціснуць працягнутую руку. Цяжэй нават, чым цётцы Сьветцы з Ваўкавыску, якая затаварваецца ў беластоцкім “Ошане”. Гэтая прапанова нявыгадная сямі асобам у атачэньні кіраўніка дзяржавы, але выгадная ўсім астатнім лукашэнкаўцам.
Прыняць яе (нават неўсур’ёз і ненадоўга) значыць рызыку пайсьці дарогай Піначэта. Не прыняць яе значыць рызыку дарогі Хонэкера. Ня заўтра, але зь непазьбежнасьцю. Таму я ацэньваў бы шанцы на яе прыняцьце мізэрнымі, але большымі, чым калі-кольвек раней.
Нашай краіне прапануюць грошы на рэформы ўзамен за збліжэньне з Эўропай. Нашай краіне прапануюць таксама падтрымку ў выпадку расейскага газавага шантажу. Беларусь хочуць упісаць у вялікую гульню Эўропы па стварэньні процівагі расейскаму энэргетычнаму монстру. (Тое самае, толькі ў больш цынічным выглядзе, прапануецца цяпер Узбэкстану. У больш цынічным – бо зацікаўленасьць ва ўзбэцкім газе большая, чым у беларускім транзыце.) І гэта добра. Значыць, справа ня толькі ў ідэалах, ад якіх -- мы, на жаль, гэта ведаем -- Эўропа ня раз лёгка адмаўлялася. Справа ў канкрэтным эканамічным інтарэсе.
Гаворка пра вельмі істотныя сумы, хіба большыя, чым тыя, якімі ў свой час падтрымалі краіны Балтыі ці дэмакратычную Сэрбію. A very good deal, гаворачы на мове бізнэсу. Парадаксальна, што дыктатуру можна някепка прадаць!
Я бачу ў гэтым шанец для Беларусі. Так, у мінулым для Лукашэнкі Захад быў трэба адно як пудзіла для Масквы. Найхутчэй што і на гэты раз эўрапейцы сваёй афэртай папросту насоляць "Газпрому" на пару соцень даляраў, так бы мовіць, з паршывай авечкі хоць воўны жмут.
Аднак нават калі Лукашэнка зьбяёдае гэты шанец, іншыя запомняць: Эўрасаюз разглядае Беларусь як аб’ект інтарэсу. Нарэшце! Гульня стала вартая сьвечак.
