Што за кон карае гэтую вялікую, прыгожую сям’ю? І за што?
Віталік Тарас. Хлопчык. Школьнік. Яму 15 гадоў. Здаецца, на
Студэнтам факультэта журналістыкі ён праз бацьку браў у мяне нейкія кнігі.
Праз шмат гадоў я пазнаёміўся з ім бліжэй. Ён дапамагаў мне ў працы над першымі нумарамі газеты «Европейское время». У яго ўжо было імя ў журналістыцы, чытачы ведалі аўтара гучнай рубрыкі «Кола дзён» у «ЛіМе» яшчэ перабудоўных часоў.
Тады я ўпершыню ўбачыў асноўную якасць яго асобы: спалучэнне інтэлігентнасці і дабрыні з непаказной, але цалкам адчувальнай воляй. Усё гэта было асвечана культурай, было відаць, што ён шмат працаваў, чытаў, імкнуўся зразумець. Мне здаецца, што менавіта дзякуючы гэтай засяроджанай унутранай працы ён зрабіўся сапраўдным прафесіяналам, вырас у вялікага публіцыста са сваёй манерай, насычанай веданнем сусветнай гісторыі і культуры. Яго тэксты заўсёды было цікава чытаць. Ён не быў гуру, ён разважаў, запрашаў чытача да сумеснага роздуму. І гэта было адной з выдатных якасцяў яго публіцыстыкі.
Віталь некалькі гадоў змагаўся са страшнай хваробай. Ён пісаў да таго часу, пакуль былі сілы. І я ў апошнія тыдні, апанаваны прадчуваннем бяды, шукаў яго імя на сайце «Нашай Нiвы». І не знаходзіў, і сэрца сціскалася…
Беларуская нацыянальная журналістыка страціла не проста таленавітага чалавека. У мяне, чалавека зусім іншага пакалення, малодшага з кола яго нябожчыка бацькі, кола, людзі з якога збольшага ўжо пакінулі гэтую зямлю, сыход Віталя выклікаў адчуванне страты нейкай істотнай часткі быцця, якая ўвасабляла сумленне, прыстойнасць, культуру, чалавечнасць, дабро. Напэўна, гэта не толькі маё адчуванне.
Апошні раз я бачыў яго на вечары, прысвечаным памяці Валянціна Яфімавіча, у Літаратурным музеі. Тады ён падараваў мне сваю маленькую, вытанчана выдадзеную кніжачку з вельмі цёплым надпісам.
Буду перачытваць яе. Буду ўспамінаць.
