Кэтрын Эштан, вярхоўная прадстаўніца Эўразьвязу ў пытаньнях зьнешняй палітыкі і палітыкі бясьпекі, лічыць, што Эўразьвяз павінен прапанаваць Тунісу і Эгіпту неадкладную фінансавую дапамогу, калі хоча, каб гэтыя краіны ступілі на шлях дэмакратыі. Яе артыкул на гэтую тэму ў сёньняшнім выданьні Financial Times называецца «Эўрапейскі задатак на арабскую дэмакратыю». Прапануем вам пераклад фрагмэнтаў гэтага артыкулу.
(…) Наша гісторыя вучыць нас, што перамога народнай улады — гэта толькі пачатак. Яна патрабуе часу, грошай і догляду для стварэньня асноваў трывалай, глыбокай дэмакратыі: ня толькі незалежных палітычных партый і сумленных выбараў, але і празрыстай адміністрацыі, бесстароньніх судзьдзяў, свабоды слова, заканадаўчага забесьпячэньня правоў уласнасьці і свабодных прафсаюзаў. Палітычныя і эканамічныя рэформы павінны ісьці рука ў руку. Разам яны ўзаемна дапаўняюцца; асобна, яны хутчэй за ўсё асуджаныя на паразу.
Навучаны досьведам свайго ўласнага кантынэнту, Эўразьвяз гатовы дапамагчы Эгіпту і Тунісу закласьці гэтыя асновы. Пасьля доўгіх гадоў застою, мы павінны прапанаваць новыя магчымасьці для вялікай колькасьці моладзі ў тым рэгіёне. Гэтае заданьне ставіць ня меншыя выклікі для ЭЗ, чым для тых краінаў, якія цяпер ступаюць на шлях да дэмакратыі. Уся наша палітыка суседзтва патрабуе асноўнага перагляду, і мы цяпер ужо пачынаем гэты працэс.
У якасьці першага задатку на рэформы, я ўжо ўступіла ў перамовы з Эўрапейскім інвэстыцыйным банкам, фінансавым інстытутам ЭЗ, пра магчымасьць мабілізаваць 1 мільярд эўра сёлета, нацэлены ў першую чаргу на Туніс, дзе я на гэтым тыдні сустрэнуся з новым урадам. Два тыдні таму прадстаўнікі туніскага міністэрства замежных справаў наведалі Брусэль на маё запрашэньне. Мы абмеркавалі сумесную праграму па ўмацаваньні грамадзянскай супольнасьці праз дапамагу ў барацьбе з карупцыяй, стварэньне празрыстай мясцовай адміністрацыі і цалкам незалежнай сыстэмы правасудзьдзя.
Гэта павінна быць толькі пачаткам. Я неўзабаве папрашу ў
Але нам таксама павінна быць ясна, што мы можам зрабіць, а чаго мы ня можам і не павінны нават спрабаваць рабіць. Мы можам дапамагчы новым дэмакратыям вырашыць, як выбіраць сваіх кіраўнікоў, але мы не павінны ўплываць на тое, каго ім выбіраць. (…)
Некаторыя баяцца, што наша стратэгія — рызыкоўная, што калі Туніс і Эгіпет стануць дэмакратычнымі, іх народы могуць выбраць кіраўнікоў, якія павернуцца супраць Захаду і — у выпадку Эгіпту — падарвуць любыя пэрспэктывы ўсталяваньня трывалага міру на Блізкім Усходзе. Таму прадуктыўныя перамовы паміж Ізраілем і Палестынай зьяўляюцца ў цяперашні час больш важнымі, чым
