Вечарам 19 лютага Алеся Міхалевіча,І не толькі выпусцілі, а нават завезлі амаль пад самы дом. На наступны дзень, праз няпоўныя суткі пасля вызвалення, журналісты «Нашай Нівы» наведалі палітыка. За два месяцы ён схуднеў (жонка Мілана жартуе, што праз нечаканую схуднеласць упершыню можа моцна абняць мужа), але аптымізму не згубіў. Падчас гутаркі з журналістамі Алесь неаднойчы перарываўся, каб распавесці аб прыемнай драбніцы, якая напаткала яго пасля вызвалення. Нават аб сямі ператрусах, якія перажыла яго сям’я падчас адсутнасці Алеся Міхалевіча дома, ён расказваў з усмешкай.экс-кандыдата ў прэзідэнты, выпусцілі з СІЗА КДБ пад падпіску аб нявыездзе.
Алесь Міхалевіч з жонкай Міланай.
.jpg.webp)
Міхалевіч заўважна схуднеў. Прычоска - з турмы.
Што палітык збіраецца рабіць далей, што думае аб сваім затрыманні, якія дрэнныя і добрыя звычкі з’явіліся ў яго пасля «амерыканкі» і чым уразіла краіна пасля вызвалення — аб усім гэтым у вялікім інтэрв’ю Алеся Міхалевіча для «Нашай Нівы».
«НН»: Алесь, распавядзіце, калі ласка, як вас затрымалі?
Алесь Міхалевіч: Мяне затрымлівалі дома ўжо 20 снежня. На наступны дзень пасля выбараў, дакладней, у ноч з нядзелі на панядзелак, каля паловы на пятую раніцы. Прыехала машына з супрацоўнікамі і забралі мяне ў СІЗА КДБ.
«НН»: Падчас затрымання білі? Наколькі карэктным яно было?
АМ: Не. Затрыманне было на дастаткова нармальным узроўні.
«НН»: Раскажыце, калі ласка, дзе вы сядзелі гэтыя два месяцы.
АМ: Гэтая інфармацыя адкрытая. Пра гэта пісалі шмат. Большасць часу я правёў у следчым ізалятары КДБ, а нейкі час, прыкладна тыдзень, я знаходзіўся на вуліцы Валадарскага.
«НН»: Можаце сказаць, чаму так выйшла?
АМ: Мне, самі разумееце, ніхто гэтага не тлумачыў. Не я прымаў рашэнне аб такіх «пераездах».
«НН»: Умовы ўтрымання адрозніваліся?
АМ: Умовы ўтрымання могуць быць патрактаваныя як важны элемент следства. Я не магу адказваць на гэтае пытанне.
«НН»: Што было самым складаным падчас знаходжання ў СІЗА?
АМ: Вельмі цяжка аб гэтым гаварыць. Зразумела, што гэта не санаторый. Але я заўсёды быў маральна гатовы да падобных рэчаў. Перад гэтым бываў на Акрэсціна, таму для мяне не было нічога асаблівага.
«НН»: Зразумела, што ў СІЗА быў інфармацыйны вакуум, ці даходзіла хаця б нейкая інфармацыя аб сітуацыі ў краіне?
АМ: Першыя дні ўсё было даволі адкрыта. У нас былі газеты, было тэлебачанне. Першыя дні інфармацыі было больш чым дастаткова. Аб тым, што адбывалася далей, не магу расказаць. Гэта таксама можа быць таямніцай следства.
«НН»: Раскажыце, калі ласка, аб людзях, з якімі сядзелі. Якім было іх стаўленне да Вас?
АМ: Трэба заўважыць, што я не маю права аб іх расказваць. Але ўвогуле аб людзях, што сядзяць у СІЗА КДБ, можна даведацца з адпаведных законаў. Гэта эканамічныя злачынцы, гэта часткова наркаманы… Такога плану людзі. У сваёй перадвыбарчай праграме я адзначаў, што яны павінны трапіць пад амністыю.
Усе людзі, што знаходзяцца ў СІЗА, ставяцца адзін да аднаго як да сябра па няшчасці. Я заўсёды умеў знаходзіць кантакт з людзьмі, праблем не было.
«НН»: Перадачы, лісты даходзілі?
АМ: Да мяне даходзілі паштоўкі. Мая жонка і сястра перадавалі мне вельмі шмат паштовак. Зразумела, што там нельга было пакідаць надпісы ад рукі, але ў іх былі надпісы, зробленыя яшчэ ў друкарні. І гэта было вельмі прыемна. Прыемна было бачыць нейкія цёплыя тэксты.
Зразумела, што ў пасылках і перадачах мае значэнне цеплыня. Тут важны быў не столькі матэрыяльны момант, колькі разуменне таго, што цябе памятаюць, што пра цябе думаюць.
«НН»: Вы б маглі нешта расказаць аб тэлефанаванні дадому? Гэта вы званілі?
АМ: На жаль, гэта датычыць следчых дзеянняў. Я не магу гаварыць на гэтую тэму. Магу толькі сказаць, што званіў я.
«НН»: Як вас адпусцілі з СІЗА?
АМ: Для мяне гэта было нечакана. Зразумела, што кожны затрыманы, падсудны, чакае, што тэрмін утрымання пад вартай можа быць падоўжаны. У мяне былі спадзяванні, што 19-га могуць адпусціць. І ўвечары мяне паклікалі і далі паперы пад подпіс. Такім чынам я апынуўся на свабодзе. Мяне нават падвезді на службовай машыне да плошчы Якуба Коласа, і адтуль я ўжо пешшу дабраўся дадому.
«НН»: Як вас сустрэлі родныя?
АМ: Сустрэлі, як сустракае сям’я. Вельмі цёпла. Я рады, што мае дочкі ў добрым настроі, яны былі вельмі шчаслівыя, калі мяне пабачылі. Малодшая дачка са здзіўленнем паглядзела на таго вялікага дзядзьку, якога ўсе радасна сустракаюць. Але за той час, што прайшоў, яна стала больш адкрытай да людзей. Ёй цяпер прыемна, калі шмат людзей у кватэры. Раней такога ў нас не было.
«НН»: Раскажыце аб тым, як Вас сустракалі дочкі? Што было самым кранальным для Вас?
АМ: Мне шмат пісалі, якой актыўнай стала мая малодшая дачка. Аб тым, што яе не цікавяць ужо цацкі, а ўсё больш асадкі, нататнічкі, паперкі. Яна пачала дакладна вывучаць кожны дакуменцік, перад тым, як яго некуды пакласці. Хаця зразумела, што яна пакуль не ўмее чытаць і проста паўтарае за дарослымі людзьмі.
Яшчэ я вельмі радаваўся, калі ў СІЗА даходзілі малюнкі старэйшай дачкі.
«НН»: Чаго найбольш зараз чакаеце ад аднаўлення кантакту з сям’ёй?
АМ: Я хачу быць разам з жонкай. Таксама магу сказаць, што паміж намі існавала дамоўленасць, што Мілана не ўдзельнічае ў кампаніі. Што мы не з’яўляемся разам на публіцы. Што кампанія —
«НН»: Яна нармальна рэагуе на тое, што стала публічнай асобай?
АМ: Я думаю, што ў Міланы проста не было іншага выбару. Яна змагалася за мяне, за тое, каб мяне адпусцілі.
«НН»: Вы збіраецеся заставацца ў палітыцы?
АМ: Я толькі вызваліўся. Я хачу даведацца, што адбылося за гэты час, даведацца, на якім свеце мы знаходзімся, што адбываецца ў палітыцы, што робіцца ў розных сферах. У адпаведнасці з гэтым я буду вырашаць, што рабіць далей. У любым выпадку, я думаю, што праведзеныя ў СІЗА КДБ два месяцы не моцна мяне змянілі.
«НН»: Але штосьці змянілася?
АМ: Так. Я вельмі істотна перагледзеў сваё стаўленне да некаторых рэчаў. Напрыклад, чатыры разы на тыдзень я чытаў газету «Прессбол». Я ведаю ўсіх асноўных спартоўцаў усіх асноўных беларускіх камандаў. І хачу асабіста пазнаёміцца з рэдактарам і супрацоўнікамі гэтай газеты. Лічу, што гэта адна з найбольш прафесійных беларускіх газет. Вельмі прыемна, што яна даходзіла.
З іншай сферы… Я пачаў рабіць салацікі з садавінкі, шмат гатаваць. Давялося шмат якія звычкі змяніць. Калі жывеш з людзьмі на маленькай прасторы, усё павінна быць так, як паміж сабой дамовіліся. Таму ў мяне з’явілася дадатковая самаарганізаванасць у бытавых рэчах.
«НН»: Дрэнных звычак не ўзнікла?
АМ: Думаю, што наўрад ці. Хаця ні для каго не сакрэт, што ў некаторых камерах ёсць шмат людзей, якія размаўляюць матам. Яны не сварацца, яны ім размаўляюць. Таму адбывалася нейкая адаптацыя да гэтага стылю. Я размаўляў з імі
Хачу таксама заўважыць, што ўсе мае хадайніцтвы аб перакладзе дакументаў, звязаных з маёй справай, на беларускую мову, былі задаволеныя. Адмыслова наняты перакладчык гэта зрабіў. Гэта было маім правам ў адпаведнасці з заканадаўствам.
«НН»: Падчас выбарчай кампаніі вы нават публічна не заклікалі на Плошчу. Вашае затрыманне на такі працяглы тэрмін стала вялікай нечаканасцю. Як можаце ацаніць гэта?
АМ: Мне цяжка рабіць ацэнкі. Я быў
«НН»: За апошнія некалькі гадзін на вас абрынуўся шквал інфармацыі. Што з пачутага было самай вялікай нечаканасцю?
АМ: Тое, што мая жонка, сем’і затрыманых, настолькі заангажаваліся ў дапамогу нам. Нечаканасцю быў вельмі высокі ўзровень салідарнасці паміж людзьмі. Гэта ўжо іншая Беларусь, чым тая, што была раней.
