У Баранавічах памёр паэт Іван Лагвіновіч
З Іванам Лагвіновічам я сустракаўся толькі адзін раз — у Зэльве, на святкаванні угодкаў Ларысы Геніюш. Але я ведаю, што Іван Лагвіновіч — мой зямляк, што
нарадзіўся ён у 1940 годзе на хутары Запрапасць Ганцавіцкага раёна, непадалёк ад сяла Малкавічы. (Гэтага хутара цяпер няма: яго знішчыла калектывізацыя.)
Як і многія беларускія юнакі, Іван Лагвіновіч паехаў на заробкі ў Данбас і асеў там на шмат гадоў. Працаваў у шахце пад зямлёю, а потым, калі сваё пачалі браць і ўзрост, і прафесійная хвароба — на паверхні, на абагачальнай фабрыцы.
У 1990 годзе ён вярнуўся на Бацькаўшчыну. Стаў жыхаром Баранавічаў. Там далучыўся да беларускага руху.
Такое рэдка бывае, але ўсё ж бывае. На Бацькаўшчыне ў Івана Лагвіновіча, чалавека ўжо сталага, прарэзаўся паэтычны зуб. І на самым пераломе стагоддзяў ён выдаў адзін за адным два зборнікі — «Разлукі выраёвыя» і «Піліпаўка».
Першаю трапіла мне на вочы (нават не скажу, у якіх абставінах) другая кніжачка вершаў Івана Лагвіновіча, і я «праглынуў» яе за адзін раз. І не ўстрымаўся, патэлефанаваў Міхасю Скоблу, каб падзяліцца сваім адкрыццём (ёсць яшчэ адзін добры паэт) і сваёй радасцю (гэты паэт — мой зямляк). І мяне ўсцешыла, што маю радасць падзялілі і Міхась Скобла, і Леанід Галубовіч, і іншыя знаўцы паэзіі, што
вершы майго земляка трапілі ў анталогію беларускай паэзіі ХХ стагоддзя «Краса і сіла».
Потым былі іншыя кніжкі Івана Лагвіновіча: «Ляда юдолі» (2003), «Далёкае і блізкае» (2004), «Палыновыя кветкі» (2007). Рыхтаваўся (і рыхтуецца) да друку чарговы зборнік, з гарняцкім загалоўкам — «Апошні забой». Сябры хацелі, каб ён выйшаў яшчэ пры жыцці цяжка хворага паэта. Не атрымалася: учора пасля працяглых пакутаў Іван Лагвіновіч адышоў у вечнасць.
Заўтра ў Малкавічах ва ўрочышчы Красунь, дзе спачываюць мае сваякі, сябры і знаёмыя,грэка-каталіцкі святар айцец Яўген Маліноўскі, сябры і таварышы развітаюцца з Іванам Лагвіновічам. Там, на згорку, пад векавымі хвоямі прагучыць жалобнае і разам з тым аптымістычнае Вечная памяць.
Бывай, Іване, мяккім пухам табе наша родная палеская зямелька.
Прапануем верш з апошняй кнігі Івана Лагвіновіча, якая выйдзе пасмяротна.
Іван Лагвіновіч. Малітва беларуса
Святы Божа, святы моцны,
святы несмяротны!
Пакажы нам шлях збавення –
годны, незваротны.
Абаронца справядлівы
і суддзя праўдзівы –
бездакорны, незаменны,
на ўвесь свет адзіны!
Ты – найпершы й найапошні,
Божа ўсюдыісны!
Бачыш нашага бязладдзя
выступы-крывізны.
Знаеш нашых змрочных думак
хібы і заганы,
як вакол няшчасцяў-бедаў
ходзім мы кругамі.
Заблудзіліся ў грахоўных
лабірынтах цемры:
кветку-папараць шукалі
ў зарасніках церняў.
Прымушалі нас маліцца
ідалам вар’яцкім,
зневажалі, выганялі
з цэркваў уніяцкіх.
Міласэрны, добры Божа!
Дай надзею – грэшным,
выведзі з палону здзекаў,
ацалі, суцеш нас;
бо Ты ведаеш, якія
мы панеслі страты
на шляху да лепшай долі,
да святла і праўды.
Уладару ўсёмагутны!
Будзь заўсёды з намі,
памажы на землях продкаў
стаць гаспадарамі.
Навучы на роднай мове
гаварыць і слухаць.
у імя Айца, і Сына,
і Святога Духа.
Амін.
