Адкуль у Ганцавічах дарагія аўтамабілі і шыкоўныя дамы?
У нашым вонкава ціхім і спакойным горадзе, які здзіўляе многіх дарагімі машынамі, абсталяванымі па вышэйшым разрадзе кватэрамі, таксама ў многіх часта ўзнікае пытанне: «Адкуль усё гэта бярэцца? У раёне беспрацоўе, а на ганцавіцкія зарплаты асабліва не разгонішся ... ». Ужо ўстаялася меркаванне, што асноўная «залатая крыніца» — гэта будоўлі Расіі, куды ў пошуках сродкаў да існавання ездзяць сотні ганцавічанаў. Але аказваецца, што нялёгкія грошы прыносіць і самая старажытная прафесія.
Гэтую гісторыю для чытачоў «ГЧ» вырашыла расказаць адна дзяўчына, якая восем гадоў прапрацавала прастытуткай. Па этычных меркаваннях мы не будзем паказваць імя, назавем яе Ксеніяй.
«Я не баюся, што мяне асудзяць. Мяне Бог судзіць будзе. Я хачу, каб мяне пачулі і не паўтаралі маёй памылкі, — пачала свой аповед Ксенія. — Штурхануў мяне на гэта лёс і дзіцячы розум. Ледзь стаўшы паўналетняй, на мае плечы звалілася велізарная ноша — цяжка захварэла маці, працаваць яна ўжо не магла.
За кватэру не плацілі больш двух гадоў, да таго ж давялося займаць грошы, якія сыходзілі на ежу і дарагія лекі. З намі яшчэ жылі мае малодшыя брат і сястра, бацькі не было. Часам я сама адмаўлялася ад ежы, каб пакінуць хворай маме. Трэба было тэрмінова шукаць працу. Не маючы прафесіі, на добрую працу ўладкавацца я не магла. Папіхаўшыся па капейкавых працах, я вырашыла з'ездзіць з мамінымі знаёмымі ў Расію на заробкі, падсобнікам на будоўлю. Праз месяц я вярнулася. Прывезла трохі грошай і прадуктаў. Так стала ездзіць рэгулярна, пазыкі паволі памяншаліся.
Аднойчы наша брыгада трапіла да пасярэдніка каўказcкай нацыянальнасці. Ён адразу стаў надаваць мне знакі ўвагі, потым пачаў прапаноўваць стаць яго палюбоўніцай. Я ўпарта адмаўлялася. Тады ў дзень ад'езду дадому ён угаварыў мяне выпіць з ім на разьвітанне «добрага каўказкага віна», затым пакурыць ...
У выніку атрымалася, што я сама адмовілася ехаць дадому, а на раніцу прачнулася з дзікім галаўным болем і мужчынам у ложку. Потым я яшчэ два месяцы спала з ім і атрымлівала за гэта грошы, нідзе больш не працуючы. Аднойчы я сышла ад яго. Недалёка. У мясцовы бардэль. Мне яго падказала прастытутка з Беларусі, якая часта бывала ў нас у гасцях.
Тады мне было ўсё роўна, абы грошай пабольш для сям'і зарабіць, і я пагадзілася, думала, што губляць ужо няма чаго. Праз некаторы час, апынецца, што менавіта тады я здзейсніла самую вялікую памылку ў сваім жыцці.
На вуліцы я доўга не працавала — я тады была маладая і прыгожая, за мяне плацілі нядрэнныя грошы. Неўзабаве я стала вандраваць па бардэлях Масквы, Польшчы, Германіі.
За тры гады я перахварэла букетам венерычных захворванняў і зрабіла восем абортаў. Але, у той жа час грошы рабілі сваю справу: я змагла не толькі пагасіць ўсе даўгі, але і прыватызаваць мамчыну кватэру, зрабіць рамонт і купіць добрую мэблю. Не змагла купіць толькі аднаго — здароўя чалавеку, які даў мне жыццё.Мая мама памерла ад невылечнай хваробы, яе не выратавалі нават дарагія лекі, якія я рэгулярна высылала з замежжа». Тут Ксеня змоўкла і запаліла.
Яна паліла і бязгучна плакала. Толькі цяпер я заўважыла, што маладая жанчына, якой яшчэ няма і трыццаці, выглядае нашмат старэйшай. Слёзы змывалі з твару касметыку, вымалёўваючы глыбокія зморшчыны і цёмныя колы пад вачыма. Але зусім не гэта павялічвала яе ўзрост.
Яе вочы казалі, што яны пражылі ўжо цэлую вечнасць, а плечы асунулася, нібы на іх ляжыць нешта вельмі цяжкае.
Выкурыўшы цыгарэту, Ксенія зноў працягнула свой аповяд: «Я забрала з сабой у Нямеччыну сястру. Але яна доўга не прапрацавала, зацяжарала ад кагосьці і паехала дадому, яна не захацела рабіць аборт, вырашыла жыць у галечы са сваім дзіцём. Зараз яна ўжо замужам, гадуе дзіця, але да гэтага часу і сама не ведае, хто тата і дзе ёй так пашанцавала. Я ж з'ехала асвойваць навыкі ў Турцыі.
Там я патрапіла ў добры бардэль, дзе «мамай» была наша зямлячка. Грошай сабрала за гады прыстойна. Дарэчы, па ўсіх прытонах вялікую частку складаюць беларускі і ўкраінкі. І дзяржаве карысць — беспрацоўныя самі «ўладкаваліся», а на паперы ў нашых рэспубліках беспрацоўных становіцца ўсё менш.Вядома менш — мужыкі на будоўлях, бабы на панэлях. Так няхай бы «біржы працы» і прастытуткамі ўладкоўвалі, за славянак добра плацяць. Так бы хоць менш калечылі нашых дзяўчынак. Не адну так у мяне на вачах пакалечылі.
Некаторых мы нават самі цыравалі звычайнымі ніткамі, каб з паліцыяй праблем паменш было, мы і так ім нямала адшпільвалі. Хабар у любой краіне свету бяруць, асабліва тыя, у каго на плячах пагоны. Шмат хто, напэўна, чуў, што здараецца нашым дзяўчынкам чужая зямля застаецца магілай, а для родных Яны — зніклыя без вестак. Страшна такое слухаць, але яшчэ страшней так патрапіць. І самае крыўднае, што ў асноўным такія жахі вырабляюць нашы хлопцы. Замежныя мужыкі дабрэйшыя і разумнейшыя, яны ведаюць, для якіх мэтаў патрэбна прастытутка, а нашы — адмарозкі. На адных такіх нарвалася і я, перад тым, як патрапіць у бардэль, я працавала на трасе. Мне пашанцавала, што я выжыла, але нарадзіць дзіця я ўжо ніколі не змагу. Мае аборты і венерычныя хваробы тут не прычым. Цяпер я толькі вонкава жанчына.
У Турцыі я адпрацавала больш за тры гады. Зарабіла прыстойныя грошы. У бардэлі не толькі плацілі добра, але і ахоўвалі. Нас апраналі, добра кармілі. Да нас рэгулярна прыходзілі лекары, касметолагі, цырульнікі. Догляд быў добры, але сэкс часцей патрабавалі ў вычварэнскай форме.
Цяпер у мяне ёсць усё: кватэра ў вялікім горадзе, машына, прыстойныя шмоткі, грошы і мужчыны. Няма толькі сям'і і шчасця. Я пакінула сваю працу і вырашыла (хай не асудзяць мяне людзі) ўдачарыць дзяўчынку з прытулку.Я пастараюся ёй даць любоў і ласку, якой пазбавіла яе доля.
Я ведаю, што падумаюць многія, прачытаўшы маю споведзь. Паверце, я і сама ведаю, хто я і за што пакараная. Гэта цяпер я зразумела, што грошы на самой справе ў жыцці не галоўнае. Ёсць і іншыя варыянты, з значна больш вясёлкавай перспектывай. Мне проста не пашанцавала. І я такая далёка не адна. У нас у Ганцавічах таксама ёсць такія «рабацягі», і гэта чыесьці жонкі, сёстры, дочкі.
Некаторыя жывуць і не ведаюць праўды. А некаторыя ведаюць, але трываюць.
Ёсць і такія, якія дазваляюць сваім жонкам гандляваць сваім целам, а пакуль жонка «у заробках», муж катаецца на яе машыне, здымае баб, так бы мовіць, каб раўнапраўе было. Я ўпэўненая, што тыя «мужчыны», пра каго я кажу, пазнаюць сябе ... »
