Увесь час мне шанцавала на настаўнікаў гісторыі, і навучанне ў БДСГА не стала выключэннем. А. І. Каданчык — адзін з найлепшых настаўнікаў, што ў мяне былі. Аднойчы, расказваючы нам на лекцыі аб людскіх стратах на войнах, што праходзілі на тэрыторыі нашай краіны, ён прывёў цікавы прыклад, які запомніўся мне на ўсе жыццё.
У нейкім навучальным цэнтры праводзілі цікавы дослед над мышамі. Паставілі два акварыумы і паміж імі зрабілі невялікі праход, па нізе якога ішоў ток, але бегчы па ім мышы маглі. Кожны дзень ім давалі ежу, а аднойчы ежы не стала — яе паклалі ў іншы акварыум. Мышам толькі заставалася перабегчы і далей сабе спакойна жыць. І вось адна паспрабавала, але не пабегла. Праз некаторы час яна зрабіла больш упэўненыя крокі і апынулася ў новым акварыуме, дзе было шмат ежы. За ёй пабеглі іншыя. Потым гэтую мыш ізалявалі і ежу паклалі ў першае мышынае памяшканне. Тая мыш, якая пабегла другой, ужо была першая. Гэты дослед паўтаралі некалькі разоў. У выніку апошнія мышы проста памерлі, таму што не засталося той, якая сваім прыкладам павяла б іх за сабой.
«Нешта падобнае, на маю думку, адбываецца ў нашай краіне і цяпер…» — сказаў настаўнік і праз некаторы час працягнуў лекцыю.
І сапраўды, многія людзі вінавацяць апазіцыю ў тым, што яна сталая. Праз
