Мой камэнтар "Мы прачнемся ў іншай краіне" спарадзіў адметную дыскусію.
Хтосьці рвецца на барыкады.
А хтосьці даводзіць, што пасьля зьмены ўлады мы прачнемся ня ў іншай краіне, а ў іншай... палаце. Маўляў, абсурд невынішчальны!
Дзьве крайнасьці.
Маладым максымалістам здаецца, што новую Беларусь можна ўсталяваць адным махам. А сам цяперашні парадак у іхніх вачох увасабляюць шэрагі АМОНу.
(Не прыдзірайцеся, пурысты! "АМАП" мне падаецца словам штучным, як і, напрыклад, НКУС ці ДКНС — НКВД і ГКЧП просяцца ў арыгінале.)
Розныя народы ў розныя эпохі перажывалі пэрыяды рэвалюцыйнага рамантызму. Але ж нездарма сказана: рэвалюцыі задумваюць рамантыкі, робяць прагматыкі, а плёнам карыстаюцца нягоднікі.
Ня трэба далёка хадзіць: згадайце пазалеташні Майдан і сёньняшнія ўкраінскія рэаліі.
Шмат хто з энтузіястаў памаранчавай рэвалюцыі расчараваны.
Так, многія ілюзіі ня спраўдзіліся.
Але ж хіба Ўкраіна такая самая, як была да Майдану?
Там па горла праблемаў, аднак гэта ўжо праблемы іншага кшталту, іншага ўзроўню. Натуральна для тых, хто жыве ня толькі страўнікам :)
Што ж да абсурду, то ці можаце вы сабе ўявіць, што ў нейкі час у нейкім грамадзтве ён вынішчаны дарэшты? Абсурд! :)
Вось апазыцыю крытыкуюць за круглыя сталы на тэму ўладкаваньня новай Беларусі. Вы, маўляў, лепей прыдумайце, як перамагчы!
А зазіраць далей, "за рэвалюцыю", між тым варта!
Бо дэмакратыя ня ёсьць панацэяй.
Калі яна пачне рэальна працаваць, грамадзтва сутыкнецца з мноствам няпростых праблемаў. Яны палягаюць збольшага ў мэнтальнай, культурнай сфэры.
Патрэбнае не адно пакаленьне, каб выціснуць зь сябе рабоў. І то ня варта цешыцца ілюзіяй, што некалі гэта ўдасца ўсім пагалоўна.
Так што "прачнуцца ў іншай краіне" — гэта не спадзеў на панацэю.
Гэта спадзеў на тое, што некалі будуць зламаныя тыя мэханізмы прадукаваньня абсурду ў маштабах дзяржавы, якія сёньня сапраўды спараджаюць у многіх адчуваньне палаты №6.
А далей... Далей усё толькі пачнецца.
Для тых, вядома, хто спавядае дыялектыку, а не мэтафізыку.
