Пасля помнага інтэрв’ю, калі музыкі адмовіліся разумець беларускую мову, The Toobes на час зніклі з далягляду СМІ і не давалі сольных канцэртаў у Мінску. Пасьля выхада новага сінгла «Heartbeat» і сумеснага канцэрта ў Пецярбургу з гуртом Ліама Гэлахера Beady Eye, удзельнікі The Toobes далі экслюзіўнае інтэрв’ю «Тузіну Гітоў» у якім распавялі пра свае мары і сны, новы сінгл і будучы альбом, а таксама пахваліліся тым, што часта карыстаюцца беларускай мовай на канцэртах і падчас інтэрв’ю.
The Toobes з Ліамам Гэлахерам.
The Toobes ТГ: Вашыя ўражаньні ад выступу з новым гуртом Ліама Гэлахера?
Стас Мурашка (бас): Адчулі ў сабе моц і натхненне пасьля таго, як датыкнуліся да сучаснай легенды
Стас Ламакін (бубны, вакал): Было цяжка даць веры ў тое, што гэта сапраўды адбудзецца. У мінулым у адным з інтэрв’ю мы заявілі, што з кім бы мы дакладна хацелі сыграць на адной сцэне дык гэта з Oasis. Выходзіш на сцэну, а тамака апарат з
Oasis, во якое дзіва. Пасля першай песні нас трошкі адпусціла, усё прайшло выдатна. Мяркуем, што гэта быў адзін з найлепшых нашых сэтаў.
ТГ: З Гэлахерам давялося паразмаўляць?
Косця Пыжоў (гітара): Сустрэча была. Да апошняга моманту ня ведалі, чаго чакаць ад Гэлахера і яго музыкаў. Яны выявіліся нармальнымі дзядзькамі, няхай і трохі больш аддаленымі ў размове, чым Franz Ferdinand. Адміністрацыя «ГлавClub» сказала, што Ліам нават адмыслова прыехаў раней, каб паслухаць наш выступ.
ТГ: Як вы самі ўспрымаеце свой новы сінгл «Heart Beat» — гэта працяг альбома «Hello» ці новая старонка?
Стас Мурашка: «Hello» — гэта пачатак гісторыі The Toobes, «Heartbeat» — яе працяг. Мы захоўваем нейкае ядро, якое ідэнтыфікуе наш гурт і нас як музыкаў, але пры гэтым рухаемся наперад, шукаем новыя для сябе гучанні і натхненні. У тым ліку ў музыцы мінулых гадоў. Яе выканаўцы ўжо ў музеях і зараз эстафетная палачка
ТГ: Пасьля выдання дэбютніка падалося, што гурт сышоў у цень. Якімі дасягненнямі можаце пахваліцца за гэтыя амаль два гады?
Стас Ламакін: Недзе трохі больш за год мы не лезлі ў прэсу, на тэлебачанне, бо ў пэўны момант увагі з боку СМІ стала зашмат і нас гэта трохі задзяўбло. Ну і не рабілі вялікіх сольнікаў у Мінску, каб вытрымаць нейкую паўзу. Але канцэртаў было шмат — у Мінску ды іншых гарадах Беларусі, а таксама ў Маскве, Піцеры, Кіеве, у Польшчы, Лiтве.
Стас Мурашка: За паўтара году мы наматалі у гастролях больш за 30 тысяч кіламетраў і нават знялі пра гэта аднайменны кліп. Між тым напісалі песень на два новыя альбомы і адзін з іх ужо запісалі.
ТГ: Калі наважыцеся на сольны выступ у Мінску?
Косця Пыжоў: З музычнага боку можам зрабіць сольнік хоць зараз. Але зразумела, што для гэтага павінна быць нейкая добрая нагода. Такая будзе ўвосень, калі павінен выйсці новы альбом.
ТГ: Дык ці ўдалося падвучыць беларускую мову за час маўчання?
Стас Ламакін: Родную мову ведаем нармальна, нават часам размаўляем на сваіх канцэртах
ТГ: Як на ваша меркаванне, ці маюць перспектыву гурты, якія спяваюць
Косця Пыжоў: Перспектывы маюць усе. Беларускамоўных гуртоў сярод нашых улюбёных пакуль няма, але вельмі чакаем. Пытанне тут найперш усё ж не ў мове, а ў музыцы, якая будзе адпавядаць нашаму густу.
ТГ: Вы самі трымаецеся ў спевах выключна англійскай мовы. Гэта спадзеў на сусветнае прызнанне альбо сапраўды думаеце і сніце сны
Стас Мурашка: Мы снім сны пра сусветную вядомасць, мы мроім пра яе і прагнем гэтага ўсімі фібрамі нашай душы. Але спяваем мы на англійскай толькі таму, што нам так падабаецца.
