Упершыню людзі кінулі выклік сістэме ў такіх малых гарадах і мястэчках, як Бярозаўка, Старыя Дарогі, Нясвіж, Глыбокае, Ганцавічы, Быхаў.
Там, дзе Плошчы былі ачэплены, сабраць інфармацыю пра колькасць затрыманых цяжка. А вось там, дзе доступ на Плошчы быў, колькасць удзельнікаў вырасла ў сярэднім прыкладна ўдвая. Так, у Кобрыне мінулы раз выйшла 25 чалавек, цяпер — 60. У Бярозе 50 проці дзесяці. У Маладзечне — 200 проці 120, Светлагорску — 60 проці 30. У той жа час у Мазыры, Наваполацку, Полацку колькасць удзельнікаў не вырасла (60—100 чалавек).
Каля 150 чалавек выйшла на цэнтральную плошчу горада над Прыпяццю і Пінай — Пінска.
250 чалавек дэманстравала ў Баранавічах, ад 500 да 1000 — у Брэсце.
Дзясяткі чалавек выйшлі на плошчу ў Слоніме, прыкладна каля 70 — Ваўкавыску. Некалькі соцень гуляла ў Лідзе.
Ад 700 да 1000 чалавек выйшла на Плошчу ў Гомелі. Прыкладна 350 — у Магілёве.
Ёсць інфармацыя, што людзі выходзілі на Плошчы таксама ў Дзяржынску. Смалявічах, Жодзіне, Слуцку, Салігорску, Барысаве, Оршы, Магілёве, Жлобіне, Бабруйску, Навагрудку, Вілейцы, Лагойску, Быхаве, Пружанах, Навагрудку, Століне, Чачэрску, Мёрах, Шклове, Мар'інай Горцы, Беразіне, Калінкавічах, Белазёрску, а таксама ва ўсіх абласных цэнтрах.
Беспрэцэдэнтна ўжо тое, што ў малых гарадах дзясяткі людзей дэманструюць сваё жаданне перамен.
Гэта таксама паказвае ступень болю ў грамадстве, і незадаволенасці палітычным і эканамічным ладам.
Людзі, якія выходзяць у рэгіёнах, усведамляюць, што іх могуць затрымаць, звольніць, занесці ў чорныя спісы, і ўсё ж выходзяць.
Пратэсты нідзе не набылі гвалтоўнага характару. Нягледзячы на затрыманні, сярод маніфестантаў панаваў гандысцкі дух.
