Ёсць такая сцэна ў стужцы “Урок беларускай мовы” – лекцыя з навучэнцамі беларускага ліцэю. Спадар у кадры вырашае пытанне аб тым, што лічыць формай супраціву дый прыходзіць да высновы, што цяперашні іхны збор на кватэры дзеля парвядзення лекцыя зачыненага уладамі ліцэю, - форма супраціву, і ўжыванне беларускай мовы штодня – гэтаксама форма супраціву.
У мяне з гэтай нагоды паўстае пытанне: дык што ж для нас – беларукіх людзей – беларуская мова? Ці яна ёсць для нас адно формай супраціву альбо чымсці значна большым?
Так, мова падчас супраціву нас яднае. Але супраціў і ягоныя формы (спадзяюся) будуць для нас зьявай часовай. А на маю думку, мова можа яднаць нас ня толькі ў згаданых прасторы й часе, але выходзіць па-за гэтыя межы: назад у гісторыю й наперад у будучыню. На гэтую яе ролю зараз ня варта забывацца, бо сёння мы мусім рыхтаваць глебу для заўтра.
Пірсінг на твары юнака – таксама толькі форма супраціву. У сталым узросце грамадзянская пазіцыя азначаецца іншымі спосабамі.
Беларуская мова будзе менавіта тым, што мы з яе хочам зрабіць. Дык хіба мы зараз зробім з яе проста пірсінг на нашым юнацкім грамадскім твары, альбо нарэшце сцямім: беларуская – наша родная мова, што далучае нас да пакаленняў нашых продкаў, яднае нас цяпер і мусіць стаць мовай сталага самастойнага жыцця.
