Нечаканае вызваленне, доўгі шлях да жонкі з Полацка ў сталіцу, даўно не бачаныя зоркі на шашы Віцебск — Мінск і Плошча Незалежнасці — першыя 12 гадзін з вольнага жыцця Алеся Кіркевіча — фотарэпартаж Сяргея Гудзіліна.
Першыя гадзіны волі – чыгуначны вакзал у Полацку.
А другой гадзіне ночы па Кіркевіча прыехалі паплечнікі.
Алесь Кіркевіч пасля нечаканага вызвалення, Полацк.
Шаша Віцебск – Мінск, 3-я гадзіна ночы – Кіркевіч едзе сустракаць жонку.
Кароткі прыпынак на шляху, Кіркевіч доўга ўзіраецца ў зорнае неба – з-за кратаў зорак ён не бачыў даўно.
У машыне на цэнтральным праспекце Мінска.
Нашыўка з прозвішчам Алеся на турэмнай вопратцы – яе ён захапіў на памяць.
Плошча Незалежнасці -- першае месца, якое наведаў Кіркевіч у Мінску.
За плячыма – Дом урада.
Чыгуначны вакзал, Мінск.
У чаканні жонкі Надзеі.
Першае спатканне на волі.
Мядовы месяц, прыпынены арыштам Алеся, распачаўся для маладых ужо на пероне вакзала.
Пасля нечаканага вызвалення вечарам у чацвер Алесю Кіркевічу за дзясяткі хвілін удалося даехаць да Полацка, адкуль ён паведаміў родным і сябрам аб тым, што ён ужо на волі. Амаль адначасова з Мінску ў Полацк адправіліся паплечнікі Кіркевіча, а жонка Надзея пабегла на вакзал у Гродне, каб сустрэць мужа ў Мінску.
На чыгуначнай станцыі ў Полацку Алесь чакаў сяброў больш за тры гадзіны.
Пасля першай гадзіны ночы ў прывакзальную кавярню ўвайшла ўся дэлегацыя, што прыехала па Кіркевіча — Наста Палажанка, Мікола Дземідзенка, Юрась Губарэвіч, Андрэй Кім.Людзей сабралася на два аўто. Кароткі перапынак на гарбату зацягнуўся на некалькі гадзін. Алесь спрабаваў распавесці ўсё — пра ўмовы ўтрымання, людзей, з якімі сядзеў у Наваполацкай калоніі. Пра сустрэчы там з Саннікавым і Ліхавідам.
Пра напісанне прашэння аб памілаванні Алесь сказаў, што гэта не яго слабасць, а слабасць Лукашэнкі.
Навіна аб вызваленні сустрэла яго вечарам. На зборы далі паўгадзіны. «Нават развітацца з сукамернікамі нармальна не змог», — распавядзе потым Кіркевіч. Частку лістоў і кніг прыйшлося пакінуць у турме. Затое
з сабой Кіркевіч забраў турэмныя артэфакты — вопратку з сваім прозвішчам, вырабленую арыштантам асадку, футарал для лыжкі. Кажа, што ўсе гэта магчыма спатрэбіцца ў будучыні для заснавання ў Гродне прыватнага музею лукашэнкаўскіх рэпрэсій.
А трэцяй гадзіне машыны скіраваліся на Мінск. На кароткім прыпынку на шашы Віцебск — Мінск Алесь доўга ўглядаўся ў надзіва зорнае неба. Казаў, што даўно такога не бачыў — праз краты зорак у Наваполацку не было відаць. Наступныя дзе гадзіны па дарозе ў Мінск прайшлі ў эмацыйных расповедах Алеся пра наваполацкую турму. Ён чарговы раз пацвердзіў тэзу ўсіх адпушчаных палітвязняў аб тым, што
ў турме няма ніводнага, хто падтрымліваў бы дзейную ўладу.
Адразу па прыедзе ў Мінск Кіркевіч папрасіў завезці яго на плошчу Незалежнасці — тут гэта ўсё пачалося і цяпер у нейкім сэнсе і сканчаецца. На памяць аб арышце Алесь думаў пакінуць ля Дома ўрада сваю турэмную вопратку, але перадумаў. Відаць, ідэя музея лукашэнкаўскіх рэпрэсій — гэта сур’ёзна.
На вакзале ў Мінску Алесь сустрэў жонку Надзею, якая ўсю ноч ехала да яго з Гродна. Абдымкі і пацалункі перапынілі доўгае растанне. Перарваны арыштам Алеся мядовы месяц распачаўся для маладой сям’і наноў.
