Наста Някрасава: унікальны голас і дыяпазон + гутарка пра тое, якіх гукаў не хапае Мінску і чаму FolkRoll не грае ў барах 4

Гурт FolkRoll атрымаў гран-пры на фестывалі Nowa Tradycja Польскага Радыё, ды яшчэ ўзнагароду імя Чэслава Немена. Шмат у чым дзякуючы гэтай перамозе ў Польшчы быў запісаны і выдадзены дыск Vir.

Праграма складзена з даўніх беларускіх песень у пранізлівым выкананні.

Творы гучаць у суправаджэнні альта, скрыпкі, кантрабаса, кларнета. «У аранжыроўках музыкі часам праяўляюць тую ж смеласць, што і этна-трыё „Тройца“, толькі што FolkRoll арыентаваныя больш на музыку класічную. Нібы „народнікі“ і „класікі“ перастрэліся з клезмерамі ды паімправізавалі з разгорнутай душой. Часам уступае толькі аўтэнтычны вакал Насты („Перастарані“), месцамі з налётам тэатральнасці, як у амаль 10-хвіліннай п’есе „Сястра сястру звала“. У некаторых кампазіцыях спявачка адступае, каб інструменталісты выправіліся ў вольны палёт. Складаецца альбом з палескіх песняў, песняў-галашэнняў, калядных ды купальскіх спеваў», — расказвае пра яго Сяргей Будкін на «Тузіне гітоў».

Голас Насты унікальны — у ім гучыць голас нашай зямлі і джазавыя ноткі, у ім спалучаюцца юнацкі надрыў і акадэмічны дыяпазон. Альбом Vir ад гурту FolkRoll мінскія меламаны вырываюць адзін у другога з рук. Дагэтуль FolkRoll, складзены з беларускіх музыкаў, іграў пераважна за мяжою.

30 верасня ў Тэатры эстрады

(вул. Маскоўская, 18а) FolkRoll дасць свой першы ў Беларусі сольны канцэрт.

Пачатак канцэрту — а 19.00.

Квіткі каштуюць ад 15 да 20 тысяч рублёў.

Напярэдадні канцэрту «НН» сустрэлася з Настай Някрасавай.

«Такая музыка нам не падыходзіць»

«Мы хвалюемся — нам падаецца, што людзі чакаюць нейкай неверагоднай сенсацыі, — кажа Наста. — Аднак мы ж не маем нейкага шоў, ці чагосьці такога кшталту. Я не ведаю, колькі людзей прыйдзе — палова залы ці чвэрць. Хай будзе толькі адзін глядач, але мы сыграем».

Аднак музыкам цяжка ўявіць выступ FolkRoll у кавярні ці клубе з півам — найбольш распасюджаных у сучанай Беларусі канцэртных пляцоўках.

«Як толькі гаспадары такога клуба ці кавярні ўключаць «Вір», яны скажуць: «Такая музыка нам не падыходзіць». Я ж там крычу, шапчу, варажу — хлопцы і дзяўчаты варожаць. Ды і мы пэўна не змаглі б выступаць, калі хто-небудзь бразгае відэальцам аб талерку. Гэта такая музыка спецыяльная — калі скыпкі піцыката граюць, кожны гук хочацца, каб прасочваўся. Хочацца абсалютнай цішыні.

Класна было б сыграць канцэрт у пячоры, дзе гук глыбінны, далёкі, і рэха з глыбіні кожны твой гук шматразова паўтарае.

Вось такая пляцоўка была б ідэальнай для нашай музыкі».

Мінск і яго гучанне

Наста не лічыць беларускую публіку закрытай для новага, аднак беларуская сітуацыя накладае адбітак і на музычную сферу. І гаворка тут не толькі пра палітыку.

«Калі прыязджаеш у Мінск, то адчуваеш, наколькі па-іншаму гучыць горад. Гэта называецца фанасфера горада. Уяві, агромністая прастора метро «Плошча Перамогі», аднак там няма ніякіх «іншых» гукаў. Фанасфера метро нічым не занятая, людзі ідуць як зомбі ў цішыні, глядзяць у падлогу, гэта рух механічнай фабрыкі.

Добрым канцэптам было б тое, каб грала ў метро нейкая музыка, ці можа гук вадаспаду, ці птушыныя спевы ў лесе — каб былі розныя гукі.

На вуліцы, як я разумею, таксама цяжка граць у Мінску. І такім чынам няма артыстычнай прасторы. А патэнцыйных прастораў у Мінску вельмі шмат. У варшаўскім Інстытуце музыкалогіі, дзе я вучуся, людзі ствараюць такія праекты — часам нават пераносяцца ў часе, апісваюць гукамі горад. Напрыклад, «Гук Варшавы 80-х». Аднаўляюцца пэўныя гукі вуліцы: музыка, якая гучала ў крамах, якая гучала на вуліцах, тое, што было папулярна. Бо гэта ўсё ўплывае на нашу музычную свядомасць».

ЮУ

Хочаш падзяліцца важнай інфармацыяй ананімна і канфідэнцыйна? Пішыце рэдактару «Нашай Нівы» ў ТГ