Інтэрвію Аляксандра Лукашэнкі агенцыі "Ройтэрс" — гэта ўжо дэжа-вю. Рымэйк гутаркі зь немцам Рарам.
Менск спрабуе ўладкавацца на двух крэслах. І гэта выглядае ня надта зграбна.
З аднаго боку: вось заўтра возьмем у долю Захад, хай прыходзіць са сваёй нафтай на нашыя НПЗ, а Расея тады хай кусае локці.
Зь іншага боку: ад курсу на саюзную дзяржаву не адмаўляемся! Ды і ўвогуле — "беларусы і расейцы ёсьць практычна адным народам" (вось вам і "нацыяналізм" афіцыйнага лідэра, якім ужо стала захапляцца частка незалежнікаў!).
Лукашэнка сапраўды ведае слабыя месцы Масквы. І палохае ня толькі сустрэчным зыскам на пяць мільярдаў. Ён грае і на антызаходніх імпэрскіх фобіях. Паглядзеце, якая істэрыка распачалася ў маскоўскіх мэдыях пасьля інтэрвію "Вэльт": гвалт, кінуў, здрадзіў, хутка НАТО пад Смаленскам будзе!..
Калі ж паглядзець цьвяроза, то відавочна: беларускі кіраўнік нават часткова не згаджаецца на ўмовы Эўразьвязу (яшчэ чаго: хочуць, каб мы разбурылі нашу палітычную сыстэму!).
Наадварот, ён павучае Захад, як варта ставіцца да тутэйшай улады. Каб кінулі свае дэмакратычныя дурыкі, калі ня хочуць атрымаць нешта накшталт Чачэніі у цэнтры кантыненту. Лепей вось купляйце наш тавар, укладайце сюды грошы, думайце пра энэргабясьпеку, а не пра нейкія эфэмэрныя правы чалавека. Урэшце, нікуды вы не падзенецеся! Не аб'едзеце! І яшчэ дзякаваць мусіце, што мы сёньня супрацьстаім гэтаму энэргетычнаму барбарству расейскіх імпэрыялістаў.
Разам з тым, заўважце: у Менску гатовыя дараваць праклятай імпэрыі ўсё, калі тая адмовіцца ад цынічнай рынкавай бухгалтэрыі (то бок скарачэньня датацыяў). Пасьля біцьця посуду на кухні "саюзнай дзяржавы" Менск гаворыць Маскве: вярніся (да тарыфаў 5-га поясу), я ўсё дарую!
Гэты мэсыдж падаецца ключавым. Усё астатняе — аздоба.
І калі нават зварот да ідыліі, да газу у абмен на пацалункі — нерэальны, дык разьлік — на тое, каб хоць трохі яшчэ скубануць расейскіх дабротаў.
Наколькі доўга можна сядзець на двух крэслах?
Гэта залежыць, як мне ўжо даводзілася зазначаць, ад некалькіх чыньнікаў.
Па-першае, ад таго, наколькі далёка гатовая пайсьці Масква ў сваіх "разборках" зь беларускім партнэрам. Магчыма, ваяўнічы імпэт Крамля хутка згасьне, бо надыходзіць паласа выбараў у сябе дома. Наадварот, трэба ўлагодзіць свой "цьвёрды" электарат імітацыяй гатовасьці да працягу "саюзнага будаўніцтва".
Другі момант: наколькі прынцыповым акажацца Захад у сваіх патрабаваньнях дэмакратызацыі. Там жа таксама нямала "прагматыкаў".
Трэці момант: патэнцыял унутранай апазыцыі. Выглядае на тое, што пры сёньняшняй слабасьці ёй наканавана роля трэцяга лішняга, ці то гаворка ідзе пра ўсходні вэктар, ці пра заходні. І гэта вялікі мінус для грамадства, бо менавіта сёння у апанэнтаў улады тэарэтычна зьявілася новае поле для гульні.
З гульцамі вось толькі слабавата.
