Паважаны Мікалай Кірылавіч!
З нейкім недаверам успрымаецца гэтая навіна. Ты, маладжавага выгляду, поўны сіл мужчына і нечакана — 75 год…
І тым не менш гэта так. Таму мы
У складанейшыя хвіліны нашай сучаснай гісторыі ты быў у складзе гераічнай апазіцыі ў Вярхоўным Савеце, якая ў жніўні 1991 года здолела ініцыяваць прыняцце ім, нягледзячы на супраціў, Дэкларацыі аб дзяржаўнай незалежнасці нашай Радзімы. І вашы імёны навечна ўпісаны ў яе найноўшую гісторыю…
Разам з Верай Аляксееўнай ты ўтварыў сям’ю, у якой пануюць дабрыня і хрысціянская любоў адзін да аднаго і да роднай Беларусі. (Цудоўны прыклад ва ўмовах сучаснай разбэшчанасці).
Дзякуем табе за ўсё добрае, што ты робіш у жыцці. Сардэчна жадаем моцнага здароўя, ладу ў сям’і, працягваць яшчэ доўгія гады разам з намі, тваімі калегамі і аднадумцамі, мужную паўсядзённую працу для надзейнага і ўстойлівага развіцця духоўных сіл нашага народа!
Узгадаем кліч Радзівіла: «Гэй, ліцвіны, Бог нам радзіць!» Жыве Беларусь!
Твае калегі і
з уніяцкай парафіі Маці Божай Нястомнай Дапамогі.
