Філолаг Міхаіл Бахцін мог прысвоіць сабе чужыя працы, напісаныя ў 1930-я гады рэпрэсаванымі навукоўцамі Паўлам Мядзведзевым і Валянцінам Валошынавым.
Да такой высновы прыйшлі выкладчыкі жэнеўскага ўніверсітэта
Жан-Поль Бранкар і Крысціян Бата пасля пяці гадоў даследаванняў, паведамляе «Наша Газета».
«Даследаваўшы творы Бахціна, Жан-Поль Бранкар пераканаўся, што тэкстам савецкага лінгвіста чагосьці бракуе. У прыватнасці, працы, падпісаныя Валошынавым, і астатнія працы Бахціна рэзка адрозніваліся. Мы проста вырашылі старанна супаставіць гэтыя тэксты, а затым уцягнуліся ў цяперашняе расследаванне, і задуманы першапачаткова артыкул выліўся ў кнігу на 600 старонак», — кажа Крысціян Бата.
Пытанні навукоўцаў выклікала аўтарства кнігі 1929 года «Праблемы творчасці Дастаеўскага», якая лічыцца адной з галоўных працаў Бахціна. Як адзначаюць даследчыкі, біёграфы Бахціна сцвярджалі, што з 1920-х па 1960-я ў лінгвіста быў творчы застой і ён амаль не публікаваўся. Акрамя таго, у снежні 1928 года ён быў асуджаны па абвінавачанні ў рэлігійнай прапагандзе і адпраўлены адбываць пакаранне на Салаўкі. Праз год Бахціна перавялі пад хатні арышт. Пры гэтым кніга пра Дастаеўскага ў Бахціна выйшла ўсяго праз некалькі месяцаў.
Як лічаць жэнеўскія даследчыкі, блізкія да Бахціна навукоўцы Павел Мядзведзеў і Валянцін Валошын маглі дапамагчы яму сабраць і апублікаваць працу пра Дастаеўскага, каб аднавіць яго сумленнае імя.
«На нашу думку, адбылося наступнае. Імкнучыся дапамагчы сябру і калегу аднавіць рэпутацыю, якая пахіснулася ў вачах уладаў, Мядзведзеў, які працаваў у той час у выдавецтве, дзе і выйшла праца пра Дастаеўскага, і Валошын, які прысвяціў знакамітаму пісьменніку тэму сваёй дысертацыі, сабралі ўрыўкі тэкстаў, пачатых раней Бахціным, і зляпілі з іх цэласны твор», — растлумачыў Жан-Поль Бранкар.
Акрамя таго, навукоўцы з Жэневы нагадваюць, што ў 60-я, калі перавыдавалася кніга Бахціна пра Дастаеўскага, навуковец не змог унесці ў тэкст якія-небудзь сур’ёзныя папраўкі або дапаўненні, што таксама выклікае пытанні. Да гэтага моманту ні Мядзведзева, ні Валошынава жывых ужо не было: Мядзведзева расстралялі ў 1938 годзе, а Валошынаў памёр ад туберкулёзу яшчэ ў 1936-м.
nashagazeta.ch
Хочаш падзяліцца важнай інфармацыяй ананімна і канфідэнцыйна?
Пішыце рэдактару «Нашай Нівы» ў ТГ
