Захапіўшы паўнату ўлады, адзін чалавек, узяў на сябе смеласць вызначаць напрамкі замежнай палітыкі Беларусі, нават лёс нашай краіны. Мала таго, свае сумнеўныя палітычныя і
Ніхто не патлумачыў былому дырэктару саўгаса, што правы чалавека не ёсць унутраная справа краіны.А варт было б міністру Сяргею Мартынаву ці катораму іншаму чыноўніку публічна агучыць гэтую ісціну.
Дзевяць дзён таму ўладатрымальнік паабяцаў даць Еўропе «жорсткі адказ».Усе, хто ні пралічваў магчымыя варыянты таго адказу, сходзіліся на адным: у рэжыму няма сродкаў для рашучага ўдзеяння на Еўрапейскі Саюз. І ніхто не прадбачыў, што чынавенства адправіць амбасадараў Еўразвяза і Польшчы кансультавацца з Еўрапейскай Камісіяй і ўрадам Дональда Туска. Бо
такі крок нельга назваць рацыянальным.
Што новага скажуць амбасадары свайму кіраўніцтву? Тое, што ўладатрымальнік лічыць пытанне аб правах чалавека сваёй кампетэнцыяй і сам вырашае, каму колькі тых правоў даць?
І такі парадак рэчаў называецца суверэнітэтам Беларусі?Дык Еўропа даўно чула і ведае пра гэта. Але прынцыпова не згодная з такім падыходам.
21 лютага я пісаў: у новай сітуацыі ад дэмакратычнай супольнасці Беларусі і ад Еўрапейскага Звязу патрабуецца вернасць прынцыпам і цярпенне.
У нашай гісторыі ўжо быў выпадак, калі паслы заходніх краін пакідалі Беларусь.На жаль, урады дэмакратычных краін не праявілі тады прынцыповасці і маральна прайгралі.
Хочацца спадзявацца, што з тае гісторыі зробленыя належныя высновы.
А таварышам, сябрам і калегам з дэмакратычнай супольнасці Беларусі хочацца нагадаць: канфлікт не
Гэта канфлікт каштоўнасцяў, прынцыпаў.І калі мы лічым, што толькі на шляху дэмакратычных пераўтварэнняў, на шляху забеспячэння правоў чалавека ў нашай краіне магчымы эканамічны, сацыяльны і культурны прагрэс,
мы павінны стаць на баку нацыянальных, а не прыватных ці групавых інтарэсаў.Нацыянальныя ж інтарэсы Беларусі могуць быць рэалізаваныя толькі ў еднасці з дэмакратычнай Еўропай.
