«Галодныя гульні»: антыўтопія пра таталітарную дзяржаву 3

У пракат выйшлі «Галодныя гульні» — экранізацыя падлеткавай антыўтопіі пра тое, як маладых людзей прымушаюць забіваць аднагодкаў, каб была навука жыхарам таталітарнай дзяржавы.

Кожны год 12 некалі мяцежных раёнаў-дыстрыктаў дзяржавы Панем (куток Паўночнай Амерыкі, што перажыў нейкую страшную катастрофу), адпраўляюць па адным юнаку і адной дзяўчыне ў сталіцу Капітолій для ўдзелу ў «галодных гульнях».

Гэта такое рэаліці-шоу накшталт «Апошняга героя», у якім за два тыдні з 24 удзельнікаў жывым павінен застацца толькі адзін.

Сталічным моднікам голад не пагражае, затое ў шахцёрскім Дыстрыкце нумар 12 пытанне пражыцця стаіць востра, а браканьерскія навыкі, напрыклад, падстрэліць вавёрку або курапатку ў запаветным лесе, цэняцца высока. Калі жэрабя ўдзельнічаць у «зарніцы» на выжыванне падае на зусім юную і відавочна не прыстасаваную да суровых умоў Прымроуз Эвердын (Умлоу Шылдз), яе месца займае старэйшая сястра Кэтніс (Джэніфер Лоурэнс). Дзяўчына-паляўнічая б’е з лука не горш Робіна Гуда або Вільгельма Тэля, але з людзьмі цяжка знаходзіць агульную мову. Кампанію ёй складзе сын пекара (Джош Хатчэрсан), якія кормяць батонамі свінняў у туманных ўспамінах гераіні.

Тым, хто разлічваў на колькі-небудзь жорсткую мясарубку, варта зменшыць чаканні.

У «Галодных гульнях» амаль адсутнічае падлеткавае калецтва, затое

з лішкам хапае буйных і звышбуйных планаў разгубленых твараў і шпацыраў па лясных гушчарах.

Гэта, вядома, зусім не «Каралеўская бітва» Кіндзі Фукасаку, дзе ў рамках падобнай дзяржаўнай праграмы школьнікі «мачылі» адзін аднаго.

Рэжысёр Гэры Рос («Плезантвіль», «Фаварыт») экранізаваў першы з трох тамоў папулярнай у Амерыцы трылогіі С’юзэн Колінз пра нялёгкую юнацкую долю ў постапокаліптычнай антыўтопіі. Будучаму кінасэрыялу загадзя прадказваюць лёс «Прыцемак», але першая серыя выяўляе больш адрозненняў, чым падабенстваў з вампірскай сагай.

Там было дзявочае мленне на фоне зялёных лясоў. Тут тыя ж лясы становяцца месцам для вывучэння правілаў выжывання не столькі ва ўмовах дзікай прыроды, колькі ў рамках тэлевізійнага шоу, дзе аднолькава важна ўмець спаць на дрэве і падабацца гледачам.

У «Галодных гульнях» амаль усе гвалт вынесены за кадр, а Харальсан са шклянкай у руцэ часцей дае ўрокі коцікавай хітрасці: зрабіць ручкай публіцы, пацалаваць хлопца — не столькі растапіць сэрцы нават, колькі выклікаць замілаванне.

Суровая дзяўчына стараецца, а прыклееныя да экранаў жыхары Капітолія падыгрываюць няскладнаму пастаральнаму дуэту следопыткі і свінапаса. Выходзіць не дужа пераканаўча, але спішам гэта на дэфіцыт пачуццёвасці, на які верагодна пакутуюць пераапранутыя ў кіслотных колераў ўборы гараджане.

У выніку і для сацыяльнай крытыкі, і для рэйтынгавага тэлешоу выходзіць залішне вегетарыянскае відовішча.

Вялацякучая гісторыя распускае рэдкія сутычкі, лясныя наркатычныя трыпы, шэраг вядомых асобаў:

Лені Кравіц — душэўны стыліст, Дональд Сазэрленд — старэючы дучэ, Стэнлі Тучы — расфранчаны тэлевядучы.

Дзеянне прабуксоўвае, супернікі распускаюцца масоўкай, адстаўка рэжысёра трансляцыі (трагічны Уэс Бэнтлі з «Прыгажосці па-амерыканску» з дзіўна падстрыжанай барадой) немінучая: у дырэкцыях праймавага вяшчання памылак не даруюць.

Gazeta.ru

Хочаш падзяліцца важнай інфармацыяй ананімна і канфідэнцыйна? Пішыце рэдактару «Нашай Нівы» ў ТГ