А.Лукашэнка даў устаноўку Л.Ярмошынай, што сядзела побач зь ім: “Ён атрымае паўтара працэнты галасоў”. І атрымае ж! — хто б сумняваўся.
Кандыдат Казулін даказаў сваю сьмеласьць тэлевыступамі і паходам на “ўсебеларускі народны сход”. Ён выбраў нечаканую палітычную нішу радыкала-папуліста. Гэты вобраз цяжка памяняць. Гэта як Жырыноўскі, які зьнік бы з палітычнай сцэны, як толькі перастаў быць Жырыноўскім.
Што чакае Казуліна пасьля 19 сакавіка? Разгледзім два варыянты: калі ён здымае сваю кандыдатуру і калі ён застаецца ў бюлетэні.
Калі Казулін застаецца — апытаньні грамадзкае думкі даюць яму большую папулярнасьць, чым у Гайдукевіча, але істотна меншую, чым у Мілінкевіча — для лукашыстаў ён спаліў масты і стаў асабістым ворагам, а для дэмакратычнай апазыцыі застаўся кандыдатам, што ўнёс раскол, тым самым абнізіўшы шанцы на перамогу над дыктатурай.
Казулін кроўна зацікаўлены ў перамозе беларускага майдану. Гэта дало б яму асабістую бясьпеку і лідэрства ў беларускай палітыцы, напрыклад, на чале папулісцкае прарасейскае партыі. Выхад Казуліна з кампаніі цяпер, калі магчымасьці для агітацыі практычна вычарпаныя, павялічыў бы шанцы на перамогу свабоды — проста таму, што галасы праціўнікаў Лукашэнкі не расьцярушваліся б, а выбар стаў бы ясьнейшы.
Але нават калі вулічны ціск на Лукашэнку акажацца беспасьпяховым, Казулін захоўвае выгадную пазыцыю чалавека, які рызыкаваў сабой у агітацыйнай кампаніі і ахвяраваў амбіцыямі дзеля дэмакратычнае справы.
Элегантным выхадам з кампаніі Казулін у кожным разе захоўвае сябе ў палітыцы пасьля 19 сакавіка.
