Што будзе рабіць кіраўнік, які парушае правы і свабоды людзей, які ведае, што гэтага рабіць нельга, што ўвесь цывілізаваны свет асуджае яго, але не жадае што-небудзь мяняць?
Правільна, адмаўляць. Вось і А. Лукашэнка адмаўляе рэальнасць парушэнняў дэмакратычных правоў і свабодаў у Беларусі, выкарыстоўваючы разнастайныя формы адмаўлення.
Васемнаццаць гадоў ён адмаўляе сам факт парушэнняў: «Няма ў Беларусі праблем са свабодамі і быць не можа».
Мінімізуе парушэнні, праўда, рэдка: "У нас толькі парачка палітвязняў сядзіць» або «Ведаю, ёсць у нас праблемы, але не сур'ёзныя. Паглядзіце на ў Казахстан, колькі гадоў Назарбаеў кіруе!».
Спрытна сыходзіць ад абмеркавання праблемы або забалбочвае яе. На прэс-канферэнцыях з журналістамі гаворыць пра што заўгодна, толькі не аб рэальнай сітуацыі з правамі чалавека ў краіне (бла-бла-бла).
У ходзе перадвыбарчай кампаніі 2010 года быў адзначаны «скачок у бок дэмакратыі»: «Паглядзіце, колькі ў нас свабоды! Ужо 2 месяцы!». Была праяўлена падатлівасць: «Так і быць, саступлю апазіцыі, толькі б адстала (ха-ха-ха)».
Рацыяналізуючы Лукашэнка прыводзіць довады на карысць жорсткіх мер падаўлення пратэстаў і суровых пакаранняў, а інтэлектуалізуючы кажа, да прыкладу, наступнае: «Так, смяротнае пакаранне неабходнае: беларусы за яе прагаласавалі. І наогул існуюць правілы... Калі я прымаў рашэнне аб смяротнай кары, я такія перажыванні адчуваў за блізкіх асуджаных... (тра-та-та-та-та) ».
Аднак самыя распаўсюджаныя формы адмаўлення рэальнасці парушэнняў правоў і свабодаў у Беларусі, якія выкарыстоўваюцца А. Лукашэнка, - гэта:
1) маніпуляцыі: «Я трошкі дэмакратызуюся: кагосьці не пасаджу, кагосьці выпушчу, а вы мне грошыкі дасцё. А калі не дасцё, пайду і зноў пасаджу»;
2) скандалы: «Наважцеся толькі ўвесці санкцыі, я пакажу вам, дзе ракі зімуюць!»;
3) і / або пошукі ахвярнага казла: «Калі б у вас была такая апазіцыя, вы б павесіліся».
