Правёўшы роўна тыдзень у аддзяленьнi рэанiмацыi Рэспублiканскай бальнiцы Кiраўніцтва справаў прэзыдэнта, у першы дзень вясны Рыгор Барадулiн быў пераведзены ў агульную палату. Настрой у яго добры. Выглядаючы крыху хваравiта, паэт трымаецца бадзёра. Напэўна, так i павiнен трымацца чалавек, якi практычна вярнуўся з таго сьвету, каб зрабiць тое, што не пасьпеў зрабiць.
— Шаноўны дзядзька Рыгор, як Вы цяпер сябе адчуваеце?
— Значна лепей. Дзякуй рэанiмацыйнаму аддзяленню, дзе была вельмi добрая атмасфера i дзе лiтаральна ўсе, пачынаючы ад урачоў i заканчваючы нянечкамi, паставiлiся да мяне настолькi чула, што я нават не чакаў. Я не думаў, што ў наш час можа быць такая ўважлiвасць i клапатлiвасць. Там я сябе адчуваў быццам бы ў сям’i. I таму хачу падзякаваць усiм, хто выратаваў мяне. У першую чаргу мая вялiкая падзяка Валерыю Iванавiчу Арыстовiчу, якi, дарэчы, лячыў многiх нашых лiтаратараў, у тым лiку Уладзiмiра Караткевiча i Васiля Быкава. Таксама я страшэнна ўдзячны Анатолю Iванавiчу Пятроўскаму i Барысу Барысавiчу Самалюку.
— А цi памятаеце, што з Вамi здарылася?
— Не памятаю. Справа ў тым, што першыя два днi я думаў, што гэта мне толькi снiцца i ўсё хацеў пераказаць гэты сон. Ужо калi спытаў, дзе знаходжуся, пачуў у адказ, што ў бальнiцы.
— Напэўна, гэта Бог дазволiў Вам яшчэ пажыць.
— Так‑так, гэта Усявышнi дазволiў мне пабыць на гэтай зямлi i нешта дарабiць. Мне шмат што яшчэ хочацца зрабiць. Самы галоўны мой клопат — гэта Вушацкi словазбор. Ды i вершы хочацца яшчэ пiсаць. Думаю, што Усявышнi таму i дазволiў мне яшчэ пажыць, каб я паспяшаўся завяршыць свае зямныя справы.
— Тая ж Ваша кнiга «Ксты» таксама стала нейкай пажыццёвай працай — Вы пастаянна нешта туды дадаяце, вось i ў мiнулым годзе выйшла дапоўненае перавыданне «Кстоў».
— Так. За «Ксты» я вельмi ўдзячны касцёлу, айцу Уладзiславу Завальнюку i, канешне, шалёнай у рабоце Але Сакалоўскай, без якой гэтай кнiгi не было б. Дарэчы, айцец Уладзiслаў i спадарыня Ала хочуць цяпер выдаць мае новыя, яшчэ не друкаваныя, вершы, якiя з’явiлiся на мяжы ХХ i ХХI стагоддзяў.
— Ведаю, што адзiн верш напiсаўся ў Вас i ў бальнiцы, прычым у дзень нараджэння.
— Так, я ўсё думаў, што ён мне снiцца, i баяўся, што забуду яго, паколькi не было чым запiсаць.
— Дзядзька Рыгор, а як Вы сябе адчувалi ў дзень нараджэння — у тым сэнсе, што нi табе падарункаў, нi нават вiншаванняў?
— Як вам сказаць... Думаю, тое, што са мной здарылася, было нейкiм папярэджаннем, што ўсё зямное — тлен. I што самы лепшы падарунак ад Усявышняга — гэта жыццё.
— Аднак усё роўна, хоць i запознена, але вiншую ад iмя чытачоў «Народнай волi» з днём нараджэння i жадаю Вам, любiмаму нашаму паэту i чалавеку, перш за ўсё здароўя!
— Дзякую, вялiкi вам дзякуй.
— I апошняе пытанне: пасля таго, што з Вамi адбылося, пасля тыдня, праведзенага ў рэанiмацыi, Вы, можа, трошачкi па‑iншаму ставiцеся цяпер да жыцця?
— Ну‑у, я зразумеў, што ўсё ў нашым жыццi — гэта сапраўды толькi сон. У тым лiку сон — i нашае жыццё.
