Высокі, стыльна апрануты, сучасны малады чалавек. Ну як тут дасі веры, што гэты самы хлопец захапляецца ткацтвам? А ён жа не проста захапляецца, а займаецца ім на прафесійным узроўні!
Пра тое, з чаго ўсё пачалося, Яўген расказвае з неверагодным запалам у вачах:
— Ткацтвам я пачаў займацца ў
— І як удалося асвоіць ткацкую грамату? Гэтаму ж у нас цяпер ніхто не вучыць?
— Сапраўды, было складана. Бабуля паказала мне, як лён апрацоўваць, як нітку на верацяне і калаўроце спрасці. Спачатку нічога не атрымлівалася. Я тры месяцы вучыўся, каб хаця б нітка роўнай выйшла! Ну вось неяк з горам папалам напраў іх, частку ў краме купіў… І вырашыў кросны ставіць. Тут нічога не заставалася, як кніжак у бібліятэцы набраць. Але ў іх так заблытана ўсё аказалася, што давялося проста хадзіць па суседзях і збіраць, хто што памятае. Урэшце на вясновых канікулах пачаў снаваць аснову на два ручнікi (5 метраў). Аснаваў, навіў, заправіў у ніты, закінуў у бёрды, прывязаў понажы, нацягнуў ніткі і пачаў ткаць. Усё сам, ніхто не дапамагаў! За два дні выткаў свой першы ручнік. Бабуля дзіву далася!
— Што пра тваё новае захапленне сказалі бацькі, сябры?
— Бабуля адгаворвала, казала, што цяжка. Бацькі спалохаліся, бо думалі, што гэта будзе перашкаджаць навучанню. А сябры… дык ніхто не ведаў нічога! Я ж не афішаваў!
— Вось ты такі малады сучасны чалавек, студэнт, будучы медык. Няўжо ніколі не ўзнікала думка, што гэты занятак не модны і не моладзевы?
— Старамодным я яго ніколі не лічыў. Ім цяпер увогуле адзінкі займаюцца, і тым гадоў па 80… Шкада, што гэтае рамяство паціху вымірае. Але нічога не зробіш. Грамадства развіваецца, і ткацтва ўжо ніколі не зойме таго месца, што мела раней у жыцці беларускага селяніна.
— Але ўсё ж такі гэта больш жаночая справа…
— Я ніколі так не лічыў. Усё наадварот: не жаночы гэта занятак. Сучасныя дзяўчаты занадта далікатныя, каб ткаць. Гэтая справа патрабуе фізічнай напругі. Пасля некалькіх гадзін за станком вельмі баліць спіна. Я зрок свой сапсаваў, бо цяжка запраўляць і перабіраць узоры, а калі тчэш складаную тканіну, то ногі пухнуць ад болю, бо панажы пастаянна б’юць па костачках ступні…
— Скажы, калі ласка, колькі гатовых работ на тваім рахунку? І дзе яны захоўваюцца?
— У мяне цяпер работ… ой, нават сказаць складана! Зрабіў я вельмі шмат усяго: дзесьці каля 200 ручнікоў, 20 дываноў, метраў 50 палатна выткаў, яшчэ метраў 70 на нацыянальныя касцюмы… Дарэчы, з маёй тканіны ўжо 8 народных строяў пашыта. Усе яны прадстаўляюць розныя раёны Гродзенскай вобласці. А работы мае шмат дзе. Некаторыя падараваў, частку прадаў, адзін ручнік нават Папу Рымскаму адправіў… Астатнія ў хаце ляжаць.
— Сучасны чалавек шукае чагосьці новага і часта забывае, што яно — добра забытае старое. Ты даказаў гэта на ўласным прыкладзе. Што патрэбна, каб такіх людзей было як мага больш?
— Я лічу, каб культура беларусаў не знікла, абавязкова павінныя быць людзі, якія захоўваюць веды аб традыцыях і рамёствах. Не трэба гэтага саромецца. Усё вельмі проста: неабходна любіць справу, якой займаешся, і ўсе праблемы адступяць самі. У мяне ёсць адна вучаніца. Яна старэйшая за мяне на пяць гадоў. Займаемся з ёй ужо больш як год. Яшчэ крышачку — і яна зможа ткаць усё, як і я.
Трэба цікавіцца тым, чым жылі нашыя продкі. Гэта нашая гісторыя, яе трэба ведаць. Дарэчы, у маёй сям’і ткалі і прадзед, і прабаба, і бабулі мае. Выраблялi на заказ складаныя абрусы, ручнікі яшчэ пры Польшчы. Гэтым на жыццё і зараблялі…
Таму, з якiм iнтарэсам Яўген ставіцца да свайго сур’ёзнага і цяжкага занятку, можна толькі пазайздросціць. Нягледзячы на мноства абавязкаў, ён заўсёды знаходзіць час для любімай справы і цалкам аддаецца ёй. Можа, у гэтым і хаваецца сапраўднае шчасце, якога заўсёды не хапае?
