Аляксандр Чачураў і Сяргей Лагун на гэтым тыдні вярнуліся ў Баранавічы.
Аляксандр Чачураў і Сяргей Лагун, асуджаныя ў Расіі на 14 гадоў за «таблеткі ад кашлю», на гэтым тыдні вярнуліся ў Баранавічы, піша Intex-press. У планах у абодвух ўладкавацца на працу, завесці сям'ю і жыць звычайным жыццём.
Пяць гадоў таму Цвярскім судом Масквы Аляксандр Чачураў і Сяргей Лагун былі прысуджаныя да 14 гадоў пазбаўлення волі з адбываннем пакарання ў калоніях строгага рэжыму за «кантрабанду наркотыкаў».
Пра тое, як прайшлі гэтыя пяць гадоў, Аляксандр і Сяргей у адзін голас адказалі «як адзін дзень», адзначыўшы, што маюць на ўвазе не працягласць тэрміну, а манатоннасць таго жыцця, яго жахлівую аднастайнасць.
«Кожны новы дзень у дакладнасці нагадвае папярэдні, ад гэтага проста галава ішла кругам, — успамінае Аляксандр Чачураў. — Ведаеце, і больш за ўсё забівала тое, што заўтра зноў будзе тое ж самае. Ніякай радасці, ніякай разнастайнасці, ніякага святла ў канцы тунэлю».
Першае, што ўразіла іх, калі яны прыехалі дадому, тое, як змяніўся горад. Абодва адзначылі, што Баранавічы папрыгажэлі, сталі яркімі, светлымі. «Не паспелі зразумець пакуль, як змяніліся людзі, спадзяюся, што таксама ў лепшы бок», — сказаў Сяргей Лагун.
Праз некалькі дзён пасля вяртання маладыя людзі вырашылі адшукаць ранейшых сяброў, і вось тут зразумелі, што прымаўка пра тое, як яны спазнаюцца ў бядзе, сапраўды працуе.
«Пачуўшы мой голас, многія неяк холадна сталі размаўляць, і тады я зразумеў, што можна смела выдаляць амаль сотню нумароў знаёмых і сяброў, з якімі я меў зносіны і сябраваў раней, — кажа Аляксандр. — Каб пералічыць тых, хто застаўся, нават пальцаў на адной руцэ будзе шмат».
За сваё вызваленне Аляксандр і Сяргей удзячныя перш за ўсё бацькам Аляксандра, якія ні на хвіліну не спынялі барацьбу, і консулу пасольства Беларусі ў Расіі Сяргею Бабову.
«Я ўпэўнены, што нашы ўлады маглі з самага пачатку зрабіць так, каб нас вызвалілі, але не зрабілі, таму не магу сказаць, што я ганаруся тым, што грамадзянін Беларусі, але тым не менш дзякуй хоць бы за тое, што мы выйшлі праз пяць гадоў, а не 14, бо прысуд быў менавіта такім», — прызнаўся Аляксандр.
Мама Аляксандра Святлана Чачурава прызналася, што бачыць, як яе сын зараз мучыцца і перажывае.
Бо 5 гадоў таму ў 21-гадовага хлопца было практычна ўсё: вучоба, прапанова ўладкавацца на працу, пасля яе заканчэння, кватэра. Навучанне Саша так і не скончыў, працу страціў, а кватэру прыйшлося прадаць, каб плаціць адвакатам.
«Цяпер яму 27 гадоў, а жыццё трэба пачынаць практычна з нуля, — кажа Святлана. — Ён адчувае сваю віну перад намі: па дарозе дадому купіў нам з бацькам велізарны тэлевізар, выдаткаваў ўсе грошы, якія зарабіў за пяць гадоў. Мне трывожна за тое, як складзецца яго жыццё далей. Але як бы там ні было, усё ззаду, мы зноў разам, і я ўпершыню за апошнія гады пачала засынаць без снатворнага і не прачынаюся па начах ад болю ў сэрцы за майго адзінага сына».
