Еўра-Польшча 2012 вачыма беларуса Даслаў чытач. Дашліце і Вы свае ўражанні і запісы з еўра! 28

Што кідаецца ў вочы яшчэ ў аэрапорце — гэта паўсюднасць польскай сімволікі: сцяжкі на аўтамабілях, шалікі і сцягі «Polska» ў крамах, надпісы «Polska» на балконах.

Канечне, не на кожным аўтамабілі і балконе, але ж дастаткова шмат, і гэта вельмі цешыла вока. Здаецца, у Польшчы не засталося акцёраў для здымкаў у рэкламе, бо іх месца паўсюль займалі гульцы зборнай: і на вялікіх білбордах, і на высачэнных дамах, і на маленькіх здымках дзесьці ў падземных пераходах, скрозь Блашчыкоўскі і кампанія. Наогул, польскі народ выглядаў гэткім адзіным кулаком, усіх іх з’яднала мэта — падтрымаць сваю нацыянальную каманду.

Я кепска гавару па-англійску, а таму, канечне, мне было цікава, якая будзе рэакцыя на расейскую мову.

Шчыра кажучы, рэакцыя неадназначная: хтосьці і дарогу пакажа і дапаможа, а хтосьці, пачуўшы расейскую, пачынае ўсміхацца. Былі і такія, хто адразу ж мяняўся ў твары, прычым не ў лепшы бок. Напрыклад, пасля матчу ў Познані ў рэстаран, дзе я снедаў, зайшлі гладка паголеныя заўзятары познаньскага «Леха», давялося размаўляць з афіцыянткай на англійскай мове. У выніку, хоць палякі і не сустракалі мяне з распасцёртымі абдымкамі, але ж ўсё ж дапамагалі.

Апынуўшыся ў чужой краіне адзін, рызыкуеш блукаць па горадзе ў пошуках чагосьці вельмі доўга, але гэта не пра Варшаву і не пра Познань падчас Еўра.

Транспартная сістэма наладжана вельмі добра, уся неабходная інфармацыя ёсць на прыпынках.

Калі штосьці незразумела, заўсёды есць спецыяльныя пункты дапамогі ці валанцёры, якія дапамогуць.

Напрыклад, у Пазнані ў кожнага валанцёра віселі значкі з сцягамі краін, мовы якіх яны ведаюць і змогуць размаўляць.

Калі ў горадзе, у якім праходзяць гульні, у нейкі дзень няма матчу, то можна весела прабавіць вечар у фан-зоне. Вельмі добрае ўражанне пакінула фан-зона ў Варшаве, яна вялізная: 6 вялікіх экранаў, па якіх паказваюць футбольныя матчы; ёсць сцэна, таму пасля матча натоўп людзей выходзіць забаўляць дыджэй; паўсюль прадаюць піва і ўсё, што трэба заўзятару падчас і пасля матчу. На фан-зоне ў Варшаве я сачыў за гульнёй Германія — Галандыя, вельмі спадабалася атмасфера на фан-зоне дый сам матч парадаваў. Насупраць вялікага экрана была размешчана трыбуна, з якой я і глядзеў гульню, складавалася ўражанне, што я на стадыёне. А пасля матча здалося, што я дзе-небудзь у Германіі -- столькі было нямецкіх заўзятараў каля сцэны, нягледзячы на тое, што іх зборная гуляла свой матч у Харкаве. У Пазнані таксама добрая фан-зона, але ж яна значна меншая.

Футбольны матч — гэта 90 хвілін, а астатняе свята робяць заўзятары.

Каго я толькі ні сустрэў у Польшчы: іспанцы, італьянцы, харваты, адным словам, уся еўрапейская сям'я. Ды не толькі: яшчэ й заўзятары з Аргенціны, Бразіліі, Аўстраліі, Сінгапура. Здавалася, што ўвесь свет прыехаў глядзець футбол у Польшчу. Усіх здзівілі заўзятары зборнай Ірландыі. На жаль, я бачыў іх зусім няшмат, бо ў той момант яны гулялі свой матч супраць Іспаніі ў Гданьску, але іх вяртання ў Познань на гульню з італьянцамі чакалі. Кажуць, што ірландцы ўмеюць рабіць свята і ўвесь горад гудзеў і быў напоўнены зялёнымі фарбамі падчас іх матчу ў Пазнані.

Затое я пабачыў ва ўсёй красе заўзятараў зборнай Харватыі.

Наогул, горад у дзень матчу — гэта тое, што нельга перадаць словамі. Здаецца, што горад захапіла анархія. Але ж і гэта палякі абставілі так, што ўсё выглядала прыстойна. Я прысутнічаў на матчы Італія — Харватыя, і супрацьстаяння заўзятараў там не было: харватаў папросту было ў разоў дзесяць болей.

Перад гульнёй здавалася, што харватаў у горадзе больш, чым палякаў.

Я хваляваўся, што трамваі Пазнані, якія везлі натоўп заўзятраў на стадыён, не вытрымаюць краш-тэсту ад харвацкіх заўзятараў, але ўсё абышлося. Назіраючы за заўзятарамі абедзвюх каманд, склаліся вобразы: харват, які ледзь трымаючыся за поручні, вывальваецца з трамвая з півам, і ўвесь трамвай пачынае крычаць «Bijezite ljudi, bijezite iz grada…» (Уцякай, народ, уцякай з горада!), і італьянцы, якія, убачыўшы дзеўчыну, саступаюць ёй месца.

Ну і сама гульня, вельмі прыгожы стадыён у Пазнані на 30 тысяч гледачоў.

Я са сваім не самым добрым зрокам бачыў ўсё да драбязы. Я сядзеў за варотамі і, як ні смешна, дальнія вароты я бачыў не горш, чым на мінскім "Дынама" блізкія. Такая зручная канструкцыя арэны. Сама гульня не вельмі ўразіла, бо я хваляваўся за італьянцаў. На стадыёне харвацкія заўзятары таксама проста змялі італьянцаў, і потым, пасля гульні, калі табе хацелася паснедаць ды папіць піва, трэ было ціскнуцца між харватаў, бо ў гэты вечар уся Познань была напоўнена бела-чырвонымі шашачкамі. У той дзень свята рабілі харваты, але шмат хто ўжо чакаў ірландцаў…