«Птушкі» — так назвала сваю першую кнігу Наста Манцэвіч.Зборнік выйшаў у выдавецтве «Логвінаў» у падсерыі «Пункт адліку», запачаткаванай ГА «Саюз беларускіх пісьменнікаў» для маладых аўтараў.
У зборнік Насты ўвайшлі вершы і кароткая проза, дзе аўтар выяўляе новы для беларускага чытача погляд на жанчыну і яе самаўсведамленне, рэфлексуе над сваімі пачуцямі і адчуваннямі, закранае табуяваныя для збольшага патрыярхальнай беларускай літаратуры тэмы.
* * *
Наста Манцэвіч нарадзілася ў Вілейцы, у 2008 перамагла ў міжнародным паэтычным слэме на
* * *
Сяджу каля тэлевізара
ем цукеркі
паперкі
сьлінай прымацоўваю
да сценкі.
Адначасова
дакладна — у перапынках
калупаю пальцам
ў шкарпэтках дзірку.
Размалёўваю «А4″
уздоўж і ўпоперак
упоперак і ўздоўж
Я
злосны калючы вож
іголкі растуць
на спіне.
Ты патэлефануеш,
ці не?
* * *
Мы крочылі побач
рука ў руку
да пляча плячо
твар у твар
вочы ў вочы
у рот.
Так мы ступалі, крочылі
нага ў нагу,
пакуль ты не збочыла.
І цяпер вока за вока,
цяпер — зуб за зуб.
Усё, што ты з сабою забрала
я выскубу, адгрызу —
вярну сабе ўсё,
да сябе вярнуся…
Забяру сабе свае вочы,
з твару змыю твой твар,
адляплю ад вуснаў твае вусны,
вырву руку з рукі.
І калі сэрца сціснецца ад адчаю,
я буду шаптаць як мантру,
што ты — родная,
баючыся паверыць,
што ты чужая.
