На гэтае пытанне ёсць два адказы.
1. Можам.
2. На храна?
Калісьці даўно, але не вельмі даўно, здарылася гісторыя з галіны ідэалогіі. Спрэчкі з Расіяй ішлі люта і абвострана. На карце, як заўсёды, стаяў сам факт існавання шматвектарнасці і прынцыпаў аднаго акна. Часта лёс вісеў на валаску, часам даводзілася выраўноўваць лінію абароны, але галоўнае заставалася нязменным. На ўсе эканамічныя аргументы нашага імавернага саюзніка наша найвышэйшая службовая асоба страляла з галоўнага тэлевізійнага калібру:
— Мы не з вуліцы прыйшлі, мы хочам грошы за ахову заходніх межаў Расіі.
Следам палілася не менш пераканаўчымі аргументамі:
— Наеліся польскай бульбачкі?
— Навошта вы бераце грошы ў МВФ? Прадайце адзін комплекс
(Што, зрэшты, самі і зрабілі).
— Ведаеце, колькі каштуе ўладкаваць адзін кіламетр мяжы?
Ну і г.д.
Гэта працягвалася даволі доўга. Блакітныя тэлевізары распаляла ад эмоцый, грамадскае меркаванне ў захапленні апладзіравала, палітолухі ўсур’ёз разглядалі беларускія магчымасці ўладкавацца ў Крамлі. Але ўсё, нават добрае,
Нечакана ўвечары на экране іх ТБ з’явіўся іх Гайдар Ягор Цімуравіч і ціхім, ліслівым і, на жаль, інтэлігентным, голасам сказаў, што калі Беларусь патрабуе ў Расіі грошы за ахову яе заходняй мяжы, то Расія патрабуе ў Беларусі грошы за ахову яе ўсходняй мяжы, якая значна больш працяглая, чым заходняя.
На наступны дзень у Мінску апублікавалі Указ аб прыватызацыі 100 прадпрыемстваў. Думаю, сур’ёзна спалохаліся, што пацалункі надакучылі.
Указ гэты праз некаторы час, як і многае, прынятае пад ціскам нашага імавернага саюзніка, правалілі, але факт яго з’яўлення ілюструе, як у Драздах прымаюцца рашэнні.
Ці можна было здагадацца, што скандал з растваральнікамі выкліча лёсавызначальныя кадравыя рашэнні?
Так.
Сума, якая фігуруе ў разборках, — якраз узровень першых асоб нашай дзяржавы.
Цяпер засталося толькі зразумець, чаму сышлі Макея, а не Мясніковіча, напрыклад.
Ці самастойная фігура прэм’ер міністр і ці задавальняе былы прэзідэнт Нацыянальнай акадэміі навук нашага імавернага саюзніка толькі таму, што доктарскую абараняў у
Гісторыя вучыць: колькі ваўка не кармі, а трус смачнейшы. І вырашылі — Макея.
Наша найвышэйшая службовая асоба — чалавек, які ставіць і вырашае звышзадачы.
Лядовыя палацы ўкладваюцца ў канцэпцыю «Канады каля ЗША», расійскія фінансавыя датацыі — у мадэль адносін Ізраіль — ЗША і г.д.
Шмат чаго іншага ў нас самабытнае, роднае, выпакутаванае, за якое мы трымаемся зубамі, а ветэраны і прыраўнаныя да іх асобы гнілі ў акопах. Шматвектарнасць мы не аддамо ніколі, гэта і так зразумела, як ніколі не адмовімся ад прынцыпу аднаго акна.
Таму звышзадача — выскачыць з жорсткіх абдымкаў імавернага саюзніка і стаць, напрыклад, адным з лідараў руху недалучэння. На мінулым саміце на Кубе нешта рабілася ў гэтым кірунку, але водгуку ў сэрцах электарату не атрымала і на рахунках нашага нацыянальнага банка не адбілася. Мала таго, Беларуснафту наогул выперлі з нафтавага радовішча ў Іране.
Але
«Я размаўляў з Кадафі, хоць і не афішую гэтага. Што ў цябе там адбываецца — ад цябе людзі бягуць, дыпламаты? Спадар прэзідэнт, вы не тое тэлебачанне гледзіце…»
Справаздача палкоўніка свайму Вярхоўнаму галоўнакамандуючаму, ні больш ні менш.
Усё ж такі Латыпаў аказаўся разумнейшы. Выгадаваў сабе
А Макея і вылучылі араць цаліну. Палітычна крышавалі нашы глабальныя пошукі інвестыцый і брацкіх вуглевадародаў.
Ну і традыцыйнае пытанне: «Чаму Кабякоў?» Якое ў сваю чаргу спараджае шмат іншых пытанняў.
— Чаму Кабякова прызначылі паслом у іх сталіцы?
— Чаму яго наогул кудысьці прызначылі і прызначалі?
— Адкуль бяруцца ўсе гэтыя людзі?
— Дый ці людзі яны?
Вось я акуратна і падвёў да другога адказу на пастаўленае ў загалоўку пытанне.
І гэты варыянт адказу — самы правільны.