Апынуўшыся ў лячэбні хуткай дапамогі (вядомая сталічная лякарня на вул. Казінца) у аддзяленні траўматалогіі на восьмым паверсе з пераломам дванацатага хрыбетніка, падчас самага позняга вечаровага абыходу (каля 22:00) запытаўся я ў дзяжурнага лекара Кавалёва, як бы зрабіць так каб да суседа майго па палатным ложку, цяжкахворага, нехадзячага Пракопчыка, санітаркі падыходзілі падставіць судна ці вынесці мядзяны жбанок («вутку») калі ён кліча…
— Прабачце, спадар лекар, можа не зусім да вас пытанне...
— Ізвініце, Я доктар! А лекар — значыць фельчар…
— Прабачце, вы ж лекар, у вас вышэйшая адукацыя…
— Ізвініце, но по-беларускі я вабшчэ не понімаю…
Не стаў я даводзіць (ды ўжо і не было каму) што ДÓКТАР ЛЕКАР, МЕДЫК УРАЧ, — сінонімы… Гэтаксама што
нягожа медыку прозвішча якога сведчыла што продкі ягоныя таксама былі адмыслоўцамі КАВАЛЯМІ, а не КУЗНЕЦАМІ гэтак пагарджаць мовай Купалы-Коласа-Караткевіча…
Самае смешнае, што са мною побачкі ляжаў мой родны 80-гадовы дзядзька, які зваліўся з таго самага возу, што і я. Толькі «траўма» ягоная – быццам «лягчэйшая» (пералом правай ключыцы). Але ці бываюць лёгкія траўмы ў такім веку?)
Зрэшты, я тут не пра хваробы і дакладнасць дыягназаў. Я пра тое,
а на якой мове мог звярнуцца да такого «лекара» 80-гадовы мой дзядзька як не па-беларуску?
Як бы прачытаўшы гэтыя думкі, аднапалатнік і калега па няшчасці (яго «выразалі» аўтагенам з-пад аўтобусу), з прозвішчам Пракопчык, толькі здзіўлена канстатаваў:
— Прабач, збоку было цяпер такое ўражанне, быццам ты звярнуўся да яго па-нямецку…
А мой лекар, што лячыў мяне, і прозвішча якога я даведаўся пасьля — Карабейнікаў — ані не меў праблем з паразуменнем.
А найсмяшнейшае тое, што калі наступнага дня суседу майму зусім зрабілася блага (пачалася дыхавіца) і пра стан хворага Пракопчыка падрабязней тлумачыў я лекару Халіду Рустамаву.
Лекар гэты, на выгляд ані не беларус, а выліты чарнавокі азербайджанец, сын Мірзабека, некалькі разоў перапытаў у мяне ўдакладненне на… добрай беларускай мове!Як пішуць у такіх выпадках безгустоўныя раманісты, «я ледзьве не зваліўся з ложка». Аднак падаць з якой бы ні было прычыны і з якой бы нізкай вышыні на працягу трох дзён другі раз – мне не жадалася. Але падумалася: вось бы пад чыёй апекай 12-ы хрыбетнік майго хрыбта «загаіўся б як на сабаку — без знаку».
А вось
за нізкую прафесійную і чалавечую культуру такіх «фельчараў» — прыкра.
