Было ў часы майго маленствы натуральнае асяроддзе, дзе ўсе гаварылі па-беларуску. Памятаю, гуляючы з вясковымі дзяцьмі ў часе канікул у бабулі, з усёй душы хацела імітаваць тых хлопчыкаў і дзяўчатак, што басяком па лужам бегалі, елі пыльны гарох, пілі цёплае малако з-пад каровы, купаліся ў сажалцы, каталіся на адным ровары ўтраіх… Ніхто не смяяўся, што па першасці я не разумела «разгадаваўся як гумно» або «спазаранку па парэчкі» .
Мне гэта бабуля дазваляла, а маці баялася, што «заболею, запачкаюсь, шею сломаю…».
Колькі б цяпер аддала хоць за дзень тых дзіцячых канікул!
Пішыце, калі ласка, пра мову і далей: за тое й чытаю НН.
напісала чытачка Пралеска ў каментах да «Мова як прынцып&h
Хочаш падзяліцца важнай інфармацыяй ананімна і канфідэнцыйна?
Пішыце рэдактару «Нашай Нівы» ў ТГ
