«Адзін аўтар, буйны графаман (графаманы дзеляцца на ціхіх і буйных), крычаў:
— Якое ты маеш права мяне рэдагаваць, калі тэксты мне дыктуе сам Гасподзь?!
— У такім разе я вымушаны рэдагаваць самога Госпада, — адказваў я. — Або ён дыктуе вам з памылкамі, або вы кепска расчуваеце яго дыктоўку».
Гучыць як анекдот. Але аўтар запэўнівае, што гэта рэальнасць ягонай рэдактарскай працы.
«Сечка» — не забаўляльнае чытво, складзенае толькі з анекдотаў ці пацешных гісторый.
Гэта думкі, назіранні пісьменніка, якія не развіваюцца да апавяданняў, асобных сцэн у большай прозе. Іх можна было б акрэсліць як дзённікавыя запісы без датаў.
Гэта магчымасць падгледзець за аўтарам: пра што ён думае паміж напісаннем «Вёскі», «Афганскай шкатулкі», «Нічыіх»... І аказваецца, што гэта спрэс праца са словам, літаратура.
Яму няясна, чаму пішацца наведвальнік, калі прыгажэй — наведнік; двукоссе, а не лапкі. Абураецца, калі слоўнікам замацавана лЯмпа, але лАмпада. Чаму чацвярГа, але не чацверКа...
Андрэй Федарэнка — чалавек непублічны. На прэзентацыі «Сечкі» ў Музеі гісторыі беларускай літаратуры ён сядзеў з апушчанай галавой, бо, відаць, няёмка пачуваўся перад дзясяткамі дапытлівых вачэй прысутных.Людзі чакалі ад яго любога слова, а яму зручней пісаць.
І «Сечка» — гэта тое, пра што пісьменнік мог бы расказваць на сустрэчах з чытачамі. Але ён аддае перавагу напісанню, калі кожнае слова можна абдумаць. Бо для яго, як падаецца, непрымальна, каб апублікаваць прахадны тэкст. Таму нават «дробная сечка» — не адпіска, што з’явілася паміж «дарослымі» кнігамі прозы, а такая ж літаратурная праца.
А заканчваецца кніга лістом-даносам аднаго з чытачоў «Маладосці», які абураны апавяданнем Федарэнкі, надрукаваным у часопісе.«Калі ты вораг, то чаму друкуешся ў дзяржаўным часопісе?»
І гэта не атавізм 1930-х, а рэальнасць.
