Славамiр Адамовiч
Зь бiяграфii
Дрэвы мае вырасьлi хвойныя, зялёныя,
з хаты мяне вынесьлi — ў неба пазiраў,
вочы мае плакалi — сьлёзанькi салёныя,
ручкi мяне краталi, каб не памiраў.
Не рабiў вялiкага — лаяўся для вечнасьцi
словамi на лiтару маленечкую «бэ»,
я, паэт мясцовай беларускай нацменшасьцi
з пашпартам сiненькiм рэспублiкi эРБэ.
26 сьнежня 1997 году
0
0
0
0
0
0
