Паштовая скрынка
Людміле К. зь Менску. Само па сабе апісаньне вандроўкі цікавае чытачу тады, калі гэта падарожжа пешкі праз Заір, аўтастопам на Алтай або ўплаў зь Бярозаўкі да Горадні. Калі ж гэта адпачынак на Адрыятыцы ці Браславах, то тут зачапіць можа хіба нешта складанейшае за простае апісаньне.
У беларускай вёсцы ўсё нязвыкла для чалавека расейскай культуры. І імёны («Юзік, Анэля, Чэся, Стэфа, Адальфіна, Яня, Стася, Францішак, Генрых, Мар’ян, Франак»), і тое, што Даўгаўпілс лічаць беларускім горадам Дзьвінскам, і тое, што ніхто не глядзіць «Поля цудаў» і ніхто ніколі ня чуў песьні Барыса Грабеншчыкова пра горад залаты, і тое, што па выразах «голь на выдумку хітра» і «ў жыдкім відзе» могуць пазнаць чалавека, які думае па-расейску, і тое, што жывуць у цагляных двухпавярховых дамах.
Чалавек расейскай культуры думае, што па-беларуску нельга выказаць усё, што гэтая мова недастаткова вобразная і ня мае навуковага лексыкону. Бо яму так мама казала. Таму ён глядзіць на гэтую Беларусь і не прызнае.
Чытачу зь Менску. Дзяцей Уладзімера Арлова зваць Багдан і Раман, Глёбусавых — Мікола й Ядзьвіга, Вячоркавых — Радаслава, Францішак і Ружана, дачок Ігара Бабкова Ганна і Багдана-Эва, Натальлі Бабінай — Паўліна й Тамара, а слынны беларускі нацыяналіст Янка Станкевіч сваіх дзяцей назваў Вячка, Юрка і Багуш. А вы ўвогуле каталік ці праваслаўны?
