Андрэй Хадановіч Знакі прыпынку
Не пераблытай іх з правіламі артаграфіі —
знакі прыпынку праходзяць па іншай парафіі.
Прыклад: калі твой пісьменьніцкі посьпех, станоўчыя водгукі
ў прэсе, удзячныя выкрыкі «брава! біс!»
прадвызначае выключна твой правапіс,
то бок майстэрства да месца ўжыць тую ці іншую літару,
то — што дазволена тарэадору, падчас не дазволяць Юпітэру! —
найістатнейшае ў справах паэзіі, то бок
літаратурны заробак,
прадвызначае выключна ўжываньне працяжнікаў, косак і кропак.
Слухай параду, паэта, — сядай вывучаць сэміётыку:
правапіс — нібы хвароба, а гэтая веда — як порцыя антыбіётыку,
бо сэміётыка дапамагае спазнаць усе знакі.
Знакаў зашмат, а паэту для працы пасуе ня ўсякі.
Колькі ўжо часу аб вас я ламаю гусіныя пёры й крытычныя коп’і,
вораг паэты Двукроп’е і пунктуацыйны злачынец Шматкроп’е,
час ужо вашую выкрыць віну:
шчыра ўжываеш дзьве кропкі ці нават тры кропкі,
а плацяць — нібы за адну!
Удасканальваю стыль — разважаю пакутна дзень цэлы,
як павялічыць мне вашую колькасьць, мае дарагія Прабелы.
Выратаваньне — Працяжнік — мой сябра — напраўду! — адзінае,
што абяцае мне грошы:
калі двукроп’е, ці кропка, ці коска, ці іншае штосьці ідзе
непасрэдна за словам, то ён яшчэ мае адзін
дадатковы прабел, мой харошы!
Слова, прабел, потым стаўлю працяжнік, пасьля зноў прабел
і наступнае слова,
нібы цагліну, кладу й паступова расьце пабудова.
Вось і апошняя кропка, усё! Але ж поўную сатысфакцыю
я атрымаю, адносячы твор у рэдакцыю.
Скончана справа і скінуты з плеч мой цяжар!
Твор надрукуюць, чытач зарыдае, паэта прап’е ганарар…
Сьлізгаюць ножкі па лёдзе, завея падпіхвае ў сьпінку.
Наш літаратар вяртаецца ўночы дахаты. Канчаецца маралітэ.
Марныя ловы таксоўкі. Пасьля разуменьне:
найлепшы із знакаў прыпынку —
гэта слупок, а на ім шыльда зь літарай «А» альбо «Т».
