менскія нетры
Бібліятэка
Да дзевяці антыгрыпозных запаветаў А.Уцюговіча (гл. пазамінулы нумар «НН») можна — дзеля поўнае адпаведнасьці — дадаць яшчэ адзін, дзясяты: паколькі лепшае «маліны» для нахабнага віруса, чымся пераахалоджаны арганізм, і прыдумаць нельга, непажадана доўга знаходзіцца ў сьцюдзёных, настылых памяшканьнях. У прыватнасьці, у Нацыянальнай бібліятэцы, блукаючы па вялізных залях ды каталёгах якой ніяк ня можаш даўмецца, ці то гэты будынак разьлічаны, паводле тэмпэратурна-кліматычнае адпаведнасьці, на Паўднёвую Радэзію, ці то быў збудаваны тут адмыслова — дзеля назіраньня за узьдзеяньнем нізкіх тэмпэратураў на жыцьцядзейнасьць і працаздольнасьць чалавека. Трэба сказаць, што пасьля трох гадзінаў гэткага кшталту тэрапіі апошні робіцца — як на выгляд, так і навобмацак — падобным да славутае сіняе птушкі (толькі не да Мэтэрлінкаўскае, а да нашае, роднае, з прылаўку кулінарыі).
Акрамя ўсеабдымнага холаду (кволенькае зьдзеклівае цяпло батарэяў толькі каталізуе яго), «Нацыяналка» вызначаецца сваімі чэргамі. Няма, відаць, аніводнага наведніка, якому б хоць раз — разам з думкай, што ён безнадзейна ўсюды спазьніўся, адстаяўшы кілямэтровы «хвост», — не прыйшлі ў галаву славутыя «некультурныя словы і выразы ў бок супрацоўнікаў бібліятэкі і самой бібліятэкі» (вытрымка з загаду аб пазбаўленьні права карыстацца НБ РБ).
Усё гэта, ды яшчэ арыгінальнасьць, якой вызначаецца пэрсанал (напрыклад, бабуля-гардэробшчыца можа ўспрыняць просьбу падаць сумку, у якой — ат, галава! — застаўся чытацкі білет, як асабістую абразу, а вахцёр-адстаўнік любіць пагуляць у мытню, вышукваючы ў вашай тэчцы выбуховыя рэчывы або «друкаваную прадукцыю»), выклікала, відаць, цэлую лавіну скаргаў, якімі няўдзячныя чытачы літаральна закідваюць усе магчымыя і немагчымыя інстанцыі. Прынамсі, нічым іншым нельга патлумачыць нядаўняе рашэньне ўладаў перанесьці бібліятэку ў іншы будынак — куды далей ад цэнтру. А што — там, відаць, і памяшканьне можна знайсьці цяплейшае, і наведнікаў ня так многа будзе — хіба што Макар зь цялятамі...
Андрэй Скурко
