Кабзар памаладзеў
Сёлетнія — 176-я — угодкі з дня нараджэньня Тараса Шаўчэнкі, якія ўсё прагрэсіўнае ўкраінства адзначала 9 сакавіка, не мінулі незаўважна і для нашага сталічнага гораду М. З гэтае нагоды ў Доме дружбы адбылася вечарына, зладжаная аб’яднанымі сіламі шматлікіх украінскіх арганізацыяў Беларусі і асьвячоная прысутнасьцю Надзвычайнага і паўнамоцнага пасла Ўкраіны Анатоля Драня, які блаславіў мерапрыемства «нязлым ціхім словам», а пасьля, дзеля датрыманьня дыпляматычнага, значыцца, такту, прачытаў верш Вялікага Кабзара па-беларуску. Потым саматужныя дыяспарныя вакальна-харэаграфічныя калектывы з бляскам выканалі абавязковую рытуальную праграму.
Наймацнейшыя воплескі сарваў сьпявак-саліст Міхайла Хаецкі, доктар-нарколяг па спэцыяльнасьці, — уладальнік надзвычайнага тэнару і калярытнага выгляду. Была і «раздача сланоў» — кіраўніцтва Дому дружбы атрымала ад украінскае амбасады шыкоўнае выданьне «Кабзара», яшчэ адно — у якасьці суцяшальнага прызу — атрымаў паэт Ул.Скарынкін.
Словам, усё было як звычайна — на першы погляд. Аднак, скрозь звычайны фіміям «вялікаму змагару», «бацьку крытычнага рэалізму» праступалі абрысы эўрапейскага кантэксту, адчуваліся відавочныя спробы дастасаваньня да яго творчасьці Т.Шаўчэнкі. (Найбольш яскрава яны выявіліся ў выступе Т.Кабржыцкай, якую можна аднесьці і да дыяспарнай — як этнічную украінку, і да беларускай — як выкладчыцу БДУ — культураў.) Паказальна было нават тое, што сам нованароджаны, які, звычайна, пад час такога кшталту мерапрыемстваў касавурыцца з-пад смушкавае шапкі ды крывіцца ў вусы (з партрэту, вядома) гэтым разам аказаўся цалкам эўрапейскага выгляду (в la Syrakomla) маладым чалавекам. Дыяспара, нягледзячы на пэўную часава-прасторавую закансэрваванасьць, усё ж патроху разьвіваецца і мае здольнасьць з цягам часу пазбаўляцца ад стэрэатыпаў, што даўно аджылі на гістарычнай радзіме.
Андрэй Скурко
