Паштовая скрынка
Ганьне С. з Койданава. Славамір паехаў на год у Амэрыку, лістуйце туды.
Вользе І. зь Менску. Курсы добрай беларускай мовы вядзе Вінцук Вячорка. Іхны расклад можна даведацца ў ТБМ (Румянцава 13, тэл. 213-43-52).
Кастусю К. зь Менску. Нязгодныя з вашым падзелам рэлігіяў на «пазытыўныя» і «нэгатыўныя». Пошук «аптымальнай нацыянальнай рэлігіі» аддае рыторыкай. Калі нейкае вызнаньне гістарычна існавала ў Беларусі, прызнае беларускую дзяржаўнасьць і карыстаецца беларускай мовай, яно нацыянальнае. І чым не аптымальнае? Асьцеражней з асобамі. Вы іншы раз пад уплывам мо аднаго якога ўражаньня гатовыя выставіць на суд чытачоў і прыватнасьці жыцьця вядомых людзей, і імпульсіўныя ацэнкі іхнай дзейнасьці. А нехта зь іх ужо ў турме — за Беларусь — пасядзеў, і адно гэта ўжо ёсьць падставаю, каб дараваць ім вельмі многае.
Галіне Р. зь Менску, У.С. з Гомеля, Г.С. з Паставаў, Віктару А. зь Менску. Вам не спадабаліся «Дайны», Вам — «Сабачыя гісторыі», Вам — «Аб мястох крывіцкіх...», а Вам — гутарка зь Ермаловічам. Але ёсьць многа тых, хто захоплена сочыць за казкамі сабачага жыцьця, цешыцца здаровым эратызмам народных «Дайнаў» і рэнэсанснага «Здубавецьця», адкрыў для сябе М.Ермаловіча. Выказвайце свае незадавальненьні ў грунтоўных крытычных артыкулах, паспрабуйце разабрацца ў прычынах свайго пачуцьця — чаму гэтае, а ня тое. Тады мы прыслухаемся і надрукуем. Іначай трэба паважаць «законы сужыцьця» ў межах адной газэты. Сёньня газэтаў у Беларусі многа, а такая чыста беларуская, як «Наша Ніва» — адна. З гэтага выходзіць, што «НН» чытаюць беларусы самых розных перакананьняў, густаў, веку, веры. І пішуць таксама. Значыць, неадменнна будзе ў кожным нумары нешта, што некаму не падабаецца. Але трэба ставіцца цярпіма да густаў іншай часткі аўтараў і аўдыторыі. Пабольшае ў Беларусі Беларусі, паўстане 10 такіх газэтаў, як «НН», кожная для свайго кола, і кожны чытач знойдзе сваю. Але цяпер «НН» адна, і гэта дае нам унікальную магчымасьць вучыцца плюралізму й дасканаліць майстэрства карэктнай дыскусіі.
Валянціне Р. Пераклады добрыя, але творы Барона Брамбэўса маюць вартасьць хутчэй для спэцыялізаваных выданьняў па гісторыі літаратуры.
Юр’ю Ч. зь Менску. Ня згодныя з Вашымі ацэнкамі гэтага выданьня. Нам найперш кінулася ў вочы, што ў ім сьвет памылак і інтэлектуальнага прахадзімства.
Алесю А. з Полацку. «Усе прыхільна выказваліся аб “Гедыміне”, нягледзячы на тое, што спэктакль меў дзьве дзеі па паўтары гадзіны і гучаў па-беларуску», — пішаце Вы. Гэта абарыгенскае самааплёўваньне.
