Беларусь вачыма замежнікаў
1. 1995 год. На прадпрыемстве, дзе я працаваў па сканчэньні інстытуту ў аддзеле зьнешнеэканамічных сувязяў, было шмат замежнага абсталяваньня, таму да нас часта прыяжджалі наладчыкі і замежныя бізнэсмэны на перамовы.
Аднойчы ўвечары я сустракаў партнэра зь Нямеччыны. Паводле правілаў, я мусіў пасяліць госьця ў гатэль і павячэраць зь ім у рэстарацыі. Засяленьне, калі не лічыць некаторых дробязяў, прайшло нармалёва. Потым — вячэра. Я прапанаваў немцу з дарогі выпіць трохі гарэлкі. Той пагадзіўся, але яшчэ замовіў піва. Як жа ён зьдзівіўся, калі пачуў мой пераклад адказу афіцыянта: «У нас піва няма».
— Гэта хіба жарт? У вялікай рэстарацыі няма піва?
Каб неяк выратаваць рэпутацыю роднага гораду, я кінуўся наніз у бар — піва няма. У бліжэйшую начную краму — няма.
Давялося выдумляць. Сказаў, што сёньня панядзелак, а Пінскі кансэрвавы завод учора не працаваў і піва не назапасілі. А замежнае, маўляў, не завозяць, бо вельмі дарагое і ніхто яго не купляе. Немецкі бізнэсовец толькі паціснуў плячыма.
Потым, калі прынесьлі гарэлку, мінэральную ваду і нейкі ліманад, немец некаторы час вельмі ўражана глядзеў на стол, а потым сказаў:
— І ўсё ж, нягледзячы на адсутнасьць піва, гэта вельмі шыкоўная рэстарацыя, калі дзеля яе розныя вытворцы разьліваюць свае напоі ў аднолькавыя пляшкі. Алекс, гэта фірмовыя пляшкі гэтай рэстарацыі?
Я паглядзеў на стол і зразумеў — і гарэлка, і мінэралка, і ліманад былі ў аднолькавых звычайных для нас пляшках тыпу «эўра».
2. Да нас на прадпрыемства прыехалі кіраўнікі вельмі магутнай італьянскай кампаніі — прадаваць дарагое абсталяваньне. Вечарам кіроўца завёз іх у гатэль. Назаўтра раніцай да нас у аддзел тэлефануе расхваляваны адміністратар:
— Хлопцы, тут вашыя італьянцы вельмі раззлаваныя — ходзяць у адных шкарпэтках па калідоры ды нечага ад нас патрабуюць. Прыяжджайце хучэй, калі ласка.
Аказалася, што ўвечары італьянцы пакінулі свае дарагія боты каля дзьвярэй пакою — каб пачысьцілі. Зразумела, што ня кожны абміне файныя скураныя італьянскія чаравікі.
У выніку, мы павезьлі салідных італьянцаў у тапках у краму абутку, дзе яны вымушаныя былі купіць, здаецца, «Луч» — кульгалі потым два дні.
3. На прадпрыемстве было шмат фінскага абсталяваньня. Ужо немалады інжынэр зь Фінляндыі прыехаў, каб адрамантаваць адзін са станкоў. Падчас працы я перакладаў ягоныя размовы з нашымі мэханікамі. Калі той спытаў, ці заліваюць у станок менавіта такое масла, як патрабуе інструкцыя, бо ад іншага хутчэй засьмечваюцца фільтры, мэханікі вельмі зьдзівіліся. Аказваецца, гэтыя самыя фільтры, каб не засьмечваліся, ужо некалькі гадоў як проста прабілі ломам. А масла ад самога пачатку заліваюць якое ёсьць. Тады фін мне сказаў, што ён вельмі ганарыцца сваёй фірмай: «Мы нават і падумаць не маглі, што нашыя станкі могуць працаваць у такіх умовах па 20 гадоў!»
На наступны дзень да нас прыбеглі зь іншага цэху і клічуць: «Спадар інжынэр, паглядзіце, калі ласка, там новая драбілка сапсавалася, таксама вытворчасьці вашай фірмы». Пайшлі мы глядзець драбілку — гэта машына, якая вялізным моцным нажом дробіць непатрэбнае дрэва на маленькія кавалкі. Аказалася, што ў драбілкі зламаўся нож. Здавалася, што фінскі спэцыяліст такога таксама ніколі ў жыцьці ня бачыў.
— Можа затупіцца, але каб зламаўся... якое ж вы дрэва туды пусьцілі?
— Ды мы, гэна, нехта з рабочых проста ў драбілку манціроўку сталёвую кінуў — хацелі праверыць, ці фінскі нож падужае яе перарубіць...
— Нашто!!!???
— А ў нас да гэтай савецкая ў цэху стаяла — дык перарубала манціроўку...
4. Адзін немец, які па справах часта прыяжджаў у Пінск і ўжо добра ведаў нашае жыцьцё, сказаў мне аднойчы: «Не сумуй, Алекс, я вось напрыканцы 80-х у камандзіроўку у Альбанію езьдзіў, дык там яшчэ горш. Мне нават ў Тыранскім аэрапорце прымусам пад аўтаматам зьмянілі прычоску — падстрыглі натуральна «пад гаршчок», каб ня розьніўся ад усіх. А іначай, калі не схацеў бы — назад у самалёт і ў Нямеччыну. Дык, у вас жа такога няма...»
Дзякуй, сябра, я суцешаны.
Аляксей Дзікавіцкі
