Андрэй Хадановіч
Усхвалявана, шчыра, інтымна
роднай краіне ў якасьці гімна
Вынес и эту дорогу железную…
М.Някрасаў
Зырка-чырвоны зранены ранак
сокам таматным заплакаў ізноў.
Любы абраньнік
згрызе абаранак
і бараніцьме
сваіх бараноў.
Сьвежыя краскі
на могілках красьці –
сьціплы дарунак ад чэсных людзей.
Ружы й лілеі пойдуць за шчасьце!
Мы – беларусы,
ты – наш дабрадзей!
Вёў карабель наш праз буры й гайданку
і не хаваў галавы ў капюшон:
мудраму Дантэ
і мужнаму Данку
шчыра падзякуем мы:
“Данке шон!”
Сілы гартуе люд беларускі:
зьведалі смак самагнёту й закускі,
пакаштавалі шпроты і шрот.
Слава табе, беларускі народ!
Хай увесь сьвет ператравіць твой страўнік –
веды з Рыгведы і дыні з бахчы.
Хай наймудрэйшы пад сонцам настаўнік
нас навучае,
а мне не змагчы.
Будзе, Ванятка, выняткавы вынік –
файна ў камбайне ляцець без рысор!
Дзёрзкі халерык і жвавы сангвінік
нас павядуць церазь церні да зор!
Людцы, даруйце! І’m sorry, сузор’і!
Выбачце нонсэнс і кепскі пранонс.
Хай не псуе вам ніколі надвор’я
мой ненадзейны няўчасны прагноз.
Хай загучаць вам нябёсныя сфэры
і з апраметнай – няшахматны мат.
У папярэдніх хапіла паперы –
і спадкаемец ня пойдзе на спад.
Сьпелячы вішні Аллагу і Крышну,
хлеб наш надзённы ён меў на стале.
Вынесе ўсё, што пашле Ўсявышні,
вынесе ўсё,
а нязгодных – пашле!
