Пакаленьне NEXT
Мы нараджаліся, калі паміралі Фрэдзі Мэрк’юры і савецкі рэжым, мы ня любім музыкі вашае маладосьці і ня ўмеем зачытвацца тургенеўскімі мэлядрамамі, вашыя “неадольныя тэхналёгіі” мы хапаем зьлёту і ўмомант абжываем, покуль вы дзівіцеся, адкуль у нас гэткія здольнасьці. Мы ўжо людзі зусім іншае эпохі, і вы дзівіцеся з гэтага, чапляючы нам усё новыя і новыя лэйблы, імкнучыся прысабачыць нам чарговы статус “пакаленьня NEXT” ці яшчэ якую лухту.
Так атрымалася, і, пэўна, гэта цалкам нармалёва, што ў нашай краіне ў пэўны час у яшчэ савецкіх бацькоў пачалі нараджацца абсалютна несавецкія дзеткі.
Вы часам лічыце, што грамадзтва навокал сапсавалася і што менавіта гэтае грамадзтва нас гадуе і псуе, даючы нам занадта шмат свабоды, замала выхаваньня. Вы забыліся, што свабоднага чалавека цяжка сапсаваць грамадзтвам, вы забыліся, што ў свае -наццаць мы добра арыентуемся ў гэтым сьвеце, каб вызначыць у ім сваю ролю, адпаведную нашым патрэбам.
Мы хутка асвойваемся і прыжываемся, мы ведаем больш, чым можа спатрэбіцца, пра хуткі i-net, зручнасьць sms’ак, icq, усялякія сродкі кантрацэпцыі, стадыі вэнэрычных захворваньняў, навачасную сусьветную літаратуру, кшталту Гелен Філдынг ці Майкла Ўювэ; найлепшых музыкаў сьвету, прыкладам Aaliyah — багіню r’n’b, што загінула нядаўна, ці “The Strokes” — людцаў, што вярнулі ў сьвет сапраўдны рок; мы ведаем, калі дасьціпна ўжываць фразу “For shizzle my nizzle” і ці варта гуляць з трыма адразу. Нам вядома, дзе можна танна паесьці і што такое радыё па Інтэрнэце.
Карацей, вельмі хачу давесьці вам, што мы вельмі добрыя і, праходзячы міма вялікай колькасьці нас, вы не павінны стукаць зубамі ад страху і нянавісьці, бо вы папросту нас зусім не цікавіце. Мы маем сваё жыцьцё, і гэта зусім ня значыць, што мы ня любім сядзець пры вогнішчы ды сьпяваць песьні, проста мы любім гэта крыху інакш. У нас няма вашага мінулага, у нас ёсьць нашая будучыня, і, прыйдзе час, мы дабудуем вамі распачаты дом нашае новае Бацькаўшчаны. Толькі так яно будзе, бо толькі так яно бывае.
Сэрца на далоні
Адным зь першых вясновых ранкаў я крочу па сонечнай віленскай вуліцы і назіраю, як у гэты заліты бляскам промняў час сьняданкаў, калі звычайна так хочацца аддацца ляноце ды іншым радасьцям выходнага, тысячы і тысячы людзей мітусьліва абжываюць сваімі няхітрымі прыладамі кшталту сталоў і нечага падобнага да намётаў Замкавую вуліцу гораду Вільні.
Як і ў песьні “U2”, дзе ў горад прыходзіць вясна, у наш горад разам зь вясною прыходзіць вялікі і гучны казачны Казюк. Ці ведаў Сьвяты Казімер, чый вобраз адлюстраваны на гербе Вільні, што ў ягоны дзень віленскія вуліцы будуць засыпацца галасамі ды гукамі і каляровы кірмаш бязь межаў і абмежаваньняў будзе расьсьцілацца па самых каштоўных вуліцах нашага фантастычна прыгожага места. Тут прадаецца і набываецца ўсё, што можна зрабіць рукамі і што рукамі рабіць не абавязкова.
З Казюка можна не прыносіць нічога, а можна набыць усё, што толькі прыносіць задавальненьне зроку і асалоду іншым органам пачуцьцяў. З Казюка трэба несьці дахаты сэрца. Маленькае ці вялікае, каляровае ці нефарбаванае, мядовае казюкоўскае сардэчка кожны нясе дахаты, каб з новай вясной не губляць сваёй любові, каб дарыць свайму дому маленькую салодкую радасьць празь сьпечанае нечымі цёплымі рукамі казюкоўскае сэрца… Даўней сэрцайкі выпякаліся самых розных памераў, каб нават самы небагаты чалавек, дзіцятка ці стары дзядок данёс да свайго дому з кірмашу пернік-сардэчка.
Казюкоўскі горад раскладаецца і пачынае граць. Замкавая вуліца і ратушны пляц пахнуць ласункамі, сенам і глінай. Я вытрасаю з вацака пару грошынаў, на хвіліну застываю ў задуменьні, якое сэрца мне набыць, і спыняюся на ружовым.
Цёплым ранкам я нясу дахаты ў далонях сэрцайка.
Тэда Лі