канстатацыі
Пра літаратуру, творцаў, мастацтва
Шмат што са створанага на зямлі насамрэч падслухана ці падгледжана.
Самы ўважлівы чытач — аўтар. Самы ўдзячны — таксама ён.
Мастакамі (нават тымі, што пішуць пра вайну) рухае настальгія. Разьвітаньне — вось матыў, і прадмет, і сродак!
У вялікіх мы часта шукаем толькі пацьверджаньня сваіх думак. Мы і вялікімі іх, бывае, прызнаём толькі за тое, што іхныя думкі супадаюць з нашымі.
Усе любяць гаварыць пра сябе. Каб падабацца людзям, трэба гаварыць пра іх. Але калі вы ня будзеце гаварыць пра сябе, аб вас ніхто не даведаецца.
Апалягетыка — доля многіх. Толькі адзінкі ўздымаюцца да апалёгіі.
Некаторыя пачынаюць пісаць ад празьмернай культуры.
Аднолькавыя — помста кінутае жанчыны і помста неасьцярожна пакрыўджанага творцы.
Спалучэньне рашучасьці й асьцярожнасьці робіць мужчыну сапраўдным мужчынам. А вось спалучэньне нерашучасьці і неасьцярожнасьці робіць мужчыну пісьменьнікам.
Творчасьць — гэта таямніца, якую творца толькі прыўлашчвае.
Некаторым пісьменьнікам рана пісаць. Ім яшчэ трэба чытаць.
Публіцыстыка і творчасьць — сумяшчальныя. А публіцыстыка і мастацтва — не. Мастак дамагаецца сваіх мэтаў, не называючы іх.
Цяжка знайсьці творцу, які б не падзяляў людзей паводле іх стаўленьня да ягонае творчасьці. Як і цяжка знайсьці творцу, сэрца якога нельга было б заваяваць пахвальбой ягонага даробку.
Веліч мастака — гэта веліч ягонае рэфлексіі, а не ягонае асобы. Асобы ў вялікіх часта драбнюткія.
Блуд часам выклікае станоўчую рэфлексію.
Трапнае ўвогуле сьцьверджаньне, што мастацтва і надзённасьць несумяшчальныя, губляе сваю рацыю на самым прымітыўным узроўні — на ўзроўні фальклёру.
Посьпех пераменлівы. Ён заўсёды сыходзіць раней, чым самапавага, якую спараджае ў творцы.
Праблема многіх рэдактараў у тым, што яны самі — аўтары.
Антыпатыя таксама бывае крыніцаю творчасьці. І яшчэ якой…
Людзі, што захоўваюць кожны напісаны імі радок, занадта добра думаюць пра сябе.
Каб берагчы аўтограф, трэба ня быць знаёмым зь яго аўтарам.
Твор удалы тады, калі ён на некаторы час пазбаўляе нас магчымасьці чытаць наступны.
Можна сказаць, але яшчэ трэба, каб пачулі. Тут два спосабы — аўтарытэт і гучнасьць голасу.
Перакладчыкі часта больш віртуозна валодаюць сваёй мовай, чым аўтары, якіх яны перакладаюць. У выніку мы нічога ня можам сказаць пра мову і стыль таго, каго чытаем у перакладзе.
Камэнтатар прыўлашчвае значнасьць падзеі.
Няма такога актора, які б не хацеў стаць рэжысэрам... Але ня ўсе могуць. Хто ня можа, той кажа, што ня хоча.
Па-за спэктаклямі акторы граюць саміх сябе.
Сяргей Абламейка
