Славамір Адамовіч
Матрыца
(урыўкі з паэмы)
І
Пачну адразу, без
падрыхтоўкі:
Дзявятага траўня,
Дзень Перамогі.
Я ўзяў і адклаў мыла
й вяроўкі,
сказаўшы: спачатку мы
ворагу зломім рогі.
Найперш мы вырвем карэньчыкі хваробы
з грудзей ды іншых органаў цела,
маршчыны расправім на шчоках і лобе
здаровым сьмехам і словам сьмелым.
Хопіць, мы скажам, курапат і крыжыкаў,
крыжастаўляньнем зоймуцца нашчадкі.
Нам нельга больш у драбязе
качарыжыцца,
Шыючыся ў чэргі па грантаў спадкі.
Ахвяры, спадарства, павінны быць
ахвярамі,
а не выпадковай гульнёй у эміграцыю.
Прэч плебэя з плебэйскімі марамі,
мы прагнем бачыць Паўсталую Нацыю!
Па ўсёй Беларусі — ад Горадні
да Віцебску,
зь Віцебску рэйдам пад Пскоў і Смаленск
і нават праз трохдваровую вёску Вытраскі
Пройдзе аднойчы нацыянальны Менск.
ІІІ
Гэй вы, каторыя назваліся паэты,
падбярыце жывоцікі, падсушыце вусны
і раскажыце нам пра вашы задачы і мэты
(пісьмова можна, а таксама вусна).
Адкрыйце нам таямніцу пра зялёныя лісьцікі
ў пару, калі лукáшыцца беларуская ніва,
пра што вы там, вочкі закаціўшы, піскаеце,
адзін аднаго абдымаючы гульліва?
Паэты, паэцікі языка беларускага,
паслухайце, прайшло столькі гадоў,
А вы ўсё ямбам лірычны коржык
надкусваеце,
сарамліва ёрзаючы на ноце до.
Кіньце бздуры! З абліччам сухотніка
Вы не заробіце і на гіпсавы пастамэнт.
Хопіць чухацца пад пугай мярзотніка,
Пакуль не загуляў па вашых сьпінах прэнт.
Мне сумна бяз вас, паэты, нашчадкі Рыму,
давайце разам, рука ў руку,
Пажарам нізінным, вяршковым дымам
Здабудзем вечнасьці халодную раку!
