паэзія
Славамір Адамовіч
Я памятаю
Майму каханьню да N.
У мяне, я мушу прызнацца,
на лічбы памяць благая,
але празь мільён экзальтацый
праходзячы, я памятáю,
я пáмятаю дыханьне
тваё і твае вочы,
і шэпт гарачы каханьня,
і днём гэты шэпт,
і ноччу;
я памятаю, што вусны
пахнуць твае душыцай,
што сьмех твой, крыху
распусны,
быў чутны мне і ў вязьніцы;
я памятаю: балюча
любіць жанчыну чужую
і ведаць, што немінуча
трэці гэта адчуе,
адчуе, што вусны жончыны
зьмянілі пругкасьць і водар
і межы ягонай вотчыны
пяройдзены кімсьці з гонарам;
я памятаю, што грэшны
і ад нараджэньня бязбожны,
але залатыя вершы
мне сьпялíць, быццам збожжа;
я памятаю, што іншыя
перш за ўсё забываюць:
напрыклад, адкуль
яны выйшлі
і што пасьля вырабляюць;
я памятаю, што нельга
забыць, як пісаў Валодзя,
і што ня ў іншым, а ў гэтым
народжаны мы народзе;
я памятаю: нічога
нельга здабыць без ахвяры,
бо толькі цяжкая дарога
прыводзіць да сьветлай мары.
12 жніўня 2002 г.
* * *
З крамы выйшла, паправіла
спаднічку,
у вітрыне “Белпошты”
заўважыла сябе —
стройная, чыстая, як новая
каплічка,
для мяне непад’ёмная нават
па сабекошце.
Стаяла на прыпынку хвілін
дваццаць,
тралейбус “двойку”
прапусьціла разоў пяць.
Здаецца, ёй проста хацелася
сьмяяцца,
а ў перапынках — ролю
дарослай іграць.
3 траўня 2002 г.
