Сотавая сувязь нiбы мёдам намазаная — усе жадаюць падлучыцца. Вiдаць, хутка запiлiкае ўся Беларусь.
О, як выбiраюць сабе «трубку» тыя, хто насамрэч ня мае на яе грошай! Яны сочаць за рэклямай новых тарыфных плянаў, чытаюць у газэце абвесткi аб продажы патрыманых мабiльных ды рэгулярна набываюць глянцавыя часопiсы, прагна разглядаючы формы недасягальных, i ад таго яшчэ больш жаданых мадэляў. Аднак паслугi сотавай сувязi таньнеюць, i мабiльнiк робiцца распаўсюджаным аксэсуарам.
Сотавы й iмiдж
|
| ФОТА IREX-PROMEDIA |
Ужо замала проста мець мабiльны тэлефон. Патрыманыя «трубкi», у якiх з-пад сьцертай серабрыстай фарбы прабiваецца плястмаса, больш ня ўражваюць. Файны iмiдж ствараюць дыхтоўныя мабiльнiкi, што паблiскваюць храмаваным корпусам.
Сотавiкi-раскладанкi з адкiдной накрыўкай вылучаюцца сярод мабiльнага сьвету, як кабрыялеты сярод звычайных легкавiкоў. Аднак набываць танную «раскладанку» таксама рызыкоўна, як патрыманы кабрыялет: расхiстаная накрыўка будзе адкiдацца абы-як. Увогуле, мабiльны ды аўто — мара многiх беларусаў. Дарма. Той, хто iх спалучае, рызыкуе трапiць у аварыю.
Сотавы й музыка
Калi зьявiлiся пакаёвыя радыётэлефоны, у тэлефонныя размовы ўвайшлi iнтымныя гукi накшталт булькатаньня вады ва ўнiтазе. Калi зьявiлiся мабiльнiкi, акустычныя эфэкты сягнулi за межы апарата, напаўняючы навакольную прастору музыкай.
Скажы мне, якую мэлёдыю грае твой сотавiк, i я скажу табе, хто ты ёсьць. У халерыкаў «трубкi» пiлiкаюць у шалёным рытме, у мэлянхолiкаў выводзяць тужлiвыя электронныя акорды, аматары папсы робяць выбар на карысьць новых мэлёдыяў FM-чартаў, традыцыяналiсты — Вiвальдзi цi Бэтговэна. Многiя карыстальнiкi сотавiкаў упершыню пазнаёмiлiся з музычнай клясыкай, выбiраючы мэлёдыю званка для сваёй трубкi. У Інтэрнэце можна нават адшукаць «Мы выйдзем шчыльнымi радамi» ды «Магутны Божа», напiсаныя ў выглядзе кодаў для гукавых сыгналаў мабiльнага тэлефона.
Сотавы й лацiнка
4—5% насельнiцтва Беларусi — патэнцыйныя карыстальнiкi лацiнкi. Яны маюць сотавыя тэлефоны, а значыцца, могуць перакiдвацца SMS-паведамленьнямi — караценькiмi тэкстамi, якiя можна набiраць з дапамогай клявiятуры тэлефона. Цi бачыў хто, каб на той клявiятуры была кiрылiца? У прынцыпе, перасылаць кiрылiчныя SMS-кi з многiх мадэляў мабiльных тэлефонаў магчыма, аднак шмат хто карыстаецца лацiнкай, выпрацоўваючы свае ўласныя нормы правапiсу.
Сотавы й кабета
У што так пiльна ўглядаецца сучасная кабета, калi выдаецца вольная хвiлiнка? Правiльна, у экранчык сотавiка. Цiкава: калi ў нас пашырацца сотавыя з убудаванай мiнi-вiдэакамэрай, цi пачнуць кабеты глядзецца ў iх замест люстэрка, выводзячы сваю выяву на манiтор?
Калi жанчына набывае ўласны сотавы, яна нарэшце пачынае разумець кошт сваiх словаў. Калi ёй набывае мабiльнiк муж, невялiчкая бандэроль з тэлефоннай расшыфроўкай адразу нагадае яму пра тое, што жонка — сапраўды каштоўная асоба.
Сотавы й адзiнота
Раней, каб пабыць на самоце, трэ было ехаць далей ад людзей. Цяпер схавацца ад усяго сьвету можна нават у набiтым аўтобусе — дастаткова адключыць мабiльнiк, i вы ўжо недасягальныя для мабiльнага чалавецтва, якое раней магло дастаць вас нават у прыбiральнi. Пачуцьцё адзiноты зьяўляецца таксама ў мясьцiнах зь «няўпэўненым прыёмам» (падземных пераходах, транспарце й г.д.). Магчыма, хутка ў мэдыях будуць зьяўляцца паведамленьнi накшталт «Расшукваецца мужчына, якi ўчора выйшаў з зоны пакрыцьця апэратара сотавай сувязi й да гэтага часу не вярнуўся».
Сотавы й размовы
Чытальная заля бiблiятэкi. Цiшыня. Пiлiкае сотавiк. Размаўляюць два чалавекi, а слухае з тры тузiны. Мабiльная сувязь — выдатная забаўка для аматараў незаўважна зазiрнуць у жыцьцё iншых. З падслуханых размоваў: «Коля, я з мабiльнага, набяры мяне!» Мікола на iншым канцы нема лаецца, аднак «набiрае» сябрука, якi шкадуе грошай са свайго мабiльнага рахунку. Сотавiк — дужа карысная рэч. «Мiша, ты ў краме? Я забылася сказаць, каб ты малака набыў». Праўда, у цану малака давядзецца ўключыць тэлефанаваньне. «Алё, дарагi? Я зараз на праспэкце Машэрава…» Улiчваючы тое, што размова адбываецца недзе ў Сухараве, можна зрабiць выснову: сотавы дае свабоду дзеяньня.
Сотавы й замежжа
За мяжой многiя карыстаюцца маленькiмi навушнiкамi зь мiкрафонам, што злучаюцца з сотавiкам. З дапамогай iх можна весьцi размову, не дастаючы апарата з кiшэнi. А потым беларусы прывозяць падарожныя ўражаньнi пра гарады, поўныя вар’ятаў, якiя голасна балбочуць самi з сабою на вулiцы. Не, наш чалавек пакуль што любiць пагутарыць па-старому, каб трубка ля вуха ды зык на ўсю вулiцу. А што мозг выпрамяненьнем падсмажваецца — дык гэта ж яшчэ навукай не даказана.
А яшчэ за мяжой часьцяком забараняюць уваходзiць у дарагія рэстарацыi цi крамы з уключаным сотавым тэлефонам. У нас па-iншаму: наяўнасьць «трубкi» прымушае прадавачак цi афiцыянтаў быць больш ласкавымi ды ўвiшнымi.
Сотавы й клопат
Мабiльнiк патрабуе вопраткi. За мяжой дужа папулярныя рознакаляровыя здымныя плястыкавыя карпусы, у нас — скураныя гарнiтуры. Ён патрабуе ежы — электрычнасьцi для акумулятара ды рэгулярных грашовых пералiчэньняў апэратару. Мабiльны тэлефон любiць увагу да сябе й нават робiцца адным з галоўных актораў фiльмаў накшталт «Матрыцы» цi мэдыядрамаў накшталт захопу закладнiкаў у Маскве. Увогуле, сотавiк — гэта тамагочы для дарослых. Праўда, ён не памiрае — яго толькi адключаюць за няўплату.
Алесь Кудрыцкі
