ВЕРШЫ
* * *
Адзінота. Адліга… Напуста
пражываю гады і дні
і чарнею душой, нібы луста,
наша луста ў чужым агні.
Безь мяне вырастаюць дочкі,
не са мной мае жонкі сьпяць,
побач толькі нянавісьць крочыць,
за сьпіною выжлы хрыпяць.
Хто ж там прагне вершыкаў Славы?
Хто ў этэры мой ловіць крык?
Я пісаў языкамі лавы,
а ў адказ мне — зьмяіны сык…
Што ж, лясы вызваленчай справы
зноў нашчадкам з нуля ўздымаць.
Рыштаваньнямі, як аправай,
хай спрабуюць наш Край абняць.
Там, у Будучыні, магчыма,
белым днём народзіцца ён,
беларускі герой-мужчына
зь пераможным словам «Рубон!».
* * *
Памятаеш, каханая,
быў сад, і конь малады
мокрымі тыцкаўся храпамі
ў крыжык твой залаты.
Яблыкі падалі. Весела
елі мы сьпелы ранет,
пасьля ты моўчкі павесіла
на гронку шыпшыны барэт.
Памятаеш, каханая,
ты мне шаптала ў далонь,
калі па зямлі неўзаранай
працокаў сонечны конь.
* * *
Няўжо і пра цябе, о Сандвіка*,
я напішу, як некалі пра Вільню:
зь любоўю і жальбой, прыгожа, стыльна,
і, што галоўнае, — кірылічнаю графікай?
О Сандвіка! Твой край такі ж прыгожы,
як Бацькаўшчына белая мая.
Магчыма, сёньня ты мне дапаможаш,
а заўтра я сплачу табе спаўна.
Як доўга я чакаў, што на Радзіме
нарэшце пойдзе спорны сьвежы дождж,
а ён ішоў над Сандвікай гадзіну,
а потым бліснуў жоўты сонца грош.
І паплылі над ф’ёрдамі аблокі,
працятыя праменьнямі сьвятла,
і скальны мох тысячагодзьдзяў токі
аслабаніў з каменнага жытла.
* Sandvika — мястэчка на ўсходзе Нарвэгіі.
