«Вы — венгр?» — па-змоўніцку гледзячы мне ў вочы, спытаў мой украінскі спадарожнік. Два мужыкі, якія сядзелі ля акна ў вагоне цягніка «Менск—Львоў», павольна ўтаропілі ў мяне свае нерухомыя зрэнкі. Я адразу адчуў сябе нібы макака ў беларускай пушчы, але здолеў абыякавым тонам прамовіць: «Не-е. Я проста еду ў Вугоршчыну на футбол...»
Пад’яжджаючы да Кіева, я ўзгадаў гэтую леташнюю гісторыю. Дзякуй вышнім сілам, цяпер ніхто не нахіляўся да мяне і, атакуючы мой кірпаты нос водарам «Пярцовай» ці «Sergio Tacchini Donna», не пытаўся: «Вы — малдаванін?» Бо гэтым разам канчатковай мэтай майго падарожжа была Малдова. Краіна, падобная шмат чым да Італіі: і цёплымі стасункамі зь віном, і ня так даўно набытым — няхай сабе праз Дунай! — выхадам да мора. Падобная і моваю — адзін знаёмы малдаванін пераконваў, што выдатна разумее італьянцаў. Пад уплывам гэтых параўнаньняў ты глядзіш на пакручастую лінію малдаўскай мяжы на сваёй завэдзганай падарожнай мапе і ў думках ахрышчваеш тэрыторыю ад Сарокаў да Кагулу й ад Унгенаў да Цігіны Малым Ботам Эўропы...
Поўны варыянт артыкула глядзіце ў газеце "Нашп Ніва".
