Шэварднадзэ заслужыў пашану
Няма ў палітыцы нічога цяжэйшага, чым адысьці ў час.
Яшчэ ў канцы мінулага тыдня ўсім здавалася, што апазыцыя выдыхлася, а Шэварднадзэ выйграе ў складанай гульні супраць Вашынгтону з эківокамі ў бок Масквы. У нядзелю ж сьвет абляцелі кадры, як дрыжаць паперкі ў руках прэзыдэнта, калі ён уцякае з залі парлямэнту. Ужо, наадварот, Шэві здаўся адарваным ад рэчаіснасьці, адсталым ад часу, пакрыўджаным старым, якім кіруюць ягоныя ўласныя ахоўнікі. Сьвет затаіўся, чакаючы крыві і вайны. Здавалася, што Шэві растрынькае рэшткі рэпутацыі, якую — справядліва ці несправядліва — ён займеў за гады цяжкое працы. Думалася, што ён, як прэзыдэнты іншых абломкаў імпэрыі, прыклад аднаго зь якіх у нас перад вачыма, будзе біцца за ўладу да канца, нават шкодзячы нацыянальным інтарэсам краіны. Бо ўлада для іх — сэнс жыцьця.
Аднак у апошні момант Шэварднадзэ давёў, што заслужыў добрае слова ў падручніках гісторыі. Бо адышоў. Запозна, але мірна адышоў. Прабыўшы прэзыдэнтам адзінаццаць гадоў. Нягледзячы на вастрыню мінулага месяца — ці не пачэсны канец кар’еры?
Ня выключана, што ён яшчэ вернецца. Масква прадказвае хаос у Грузіі. Таму досьвед і сувязі Шэварднадзэ яшчэ спатрэбяцца самаўпэўным маладым вучням Сівога Ліса.
Барыс Тумар
