Славамір Адамовіч.Заканчэньне. Пачатак у № 42, 43, 44.
Lieb Vaterland, magst ruhig sein*.
Ліст пяты. Кантэйнэр
Надоечы сасьніў я сон — сон-успамін, сон-згадку.
...1983 год. Зіма. Я толькі што вярнуўся з сонечнага Крыму, дзе шанцавала адслужыць-адседзецца, пакуль іншыя аднагодкі гінулі ў гарах Аўганістану. Пасьля двух месяцаў законнага адпачынку ад службы іду ў работу — манцёрам на чыгунку. Тады, як, зрэшты, і цяпер, праца на пуці лічылася ці ня самай чорнай — чарнейшай за працу ў калгаснай брыгадзе, у кароўніку ці сьлесарам на мэхдвары.
У 1983-м на ўчастку Маладэчна—Парахвенава якраз мянялі драўляныя шпалы на бэтонныя: заступ і кастыль саступалі месца накідному ключу, балтам і гайкам, якімі мацаваліся тыя цяжэзныя шпалы новага пакаленьня.
* — Любая Айчына, можаш быць спакойнай (ням.).
Поўны варыянт артыкулу глядзіце ў газэце "Нашa Ніва".
